Маёнтак Рыбы

так хочацца яе, неверагодную, пакінуць назаўсёды тут, але я ведаю, што гэта немагчыма прарабіць з жанчынаю, якая кар’еру ставіць на першае месца, на другое – часам мяне, бо лічыць, што ў мяне ёсьць «талент», а потым ужо кулінарыю. такім Любам заўсёды патрэбны мужчына на адлегласьці, да якога яны самі будуць прыяжджаць, кахацца, кахаць і гатаваць, а мужчыны будуць чакаць іх, успамінаць, марыць і пісаць, загадкава пісаць штосьці, што яны потым будуць чытаць і вар’яцець.

люба

Люба тут, і Люба любіць кіраваць. Люба любіць кпіць і жартаваць з таго, як я праводжу дзень і як я апранаюся. Люба робіць мне заўвагі, што мая барада Патрык колецца. Люба дзівіцца майму сабаку, бо Карнэль кожную хвіліну ўзбуджаецца на яе, цяпер ён ня проста ў двары, але й на ланцугу, бо ня трэба заглядацца на маю жанчыну. Люба спужалася майго Гамлета, калі той чорнаю плямаю выскачыў на кухню з-пад шафы. Люба крытыкую тое, як я ем і што п’ю, бо бачыць, колькі пустых бутэлек піва пасялілася на кухні і ў пакоі. Люба складае расклад гатаваньня да панядзелка. Люба зьбіраецца ў краму. Люба чуць ня хоча аб тым, што я прашу яе набыць піва. Люба любіць мяне, а я люблю Любу. Люба будзе тут чатыры дні.

няёмкасьць

у мяне ёсьць тры ровары, для маіх мясьцін – гэта раскоша.

адзін ровар «раскладушка» Аіст. я на ім толькі куды ноччу магу выехаць, у лес, там, на возера, бо сорамна.

ёсьць у мяне «даросьлік», які не раскладны і стары як сьвет, даросьлік, які я любіў браць, калі дазвалялася, зусім малым, падлазіў пад верхнюю раму й круціў пэдалі, ехаць на ім было ўтрая хутчэй і падаць утрая бальней.

трэці мой ровар – сапраўдны махровы горнік, які я прыдбаў яшчэ пяць год таму ў Менску. на горніку я звычайна ежджу ў горад альбо так, па справах.

Люба як палюбіла маю раскладушку, бо ня трэба нагу перакідваць празь верх, так і ганяе на ёй, спачатку мне было сорамна, бо дзяўчына прыгожая, а ёй стукне ў галаву: «паехалі ў краму!» так мы і едзем – шляхта на горніку й яго жанчына на рыпучым Аісьце, якому, напэўна, столькі ж год, колькі і ёй. едзем, я стараюся разважаць пра прыўкраснае, але гук каляровых плястыкавых шарыкаў на сьпіцах пярэдняга кола раскладушкі не дае мне ніякага супакою.

дзіўна, учора ўвечары ганялі на возера, а я, толькі калі вярнуліся дамоў, прыгадаў, што яна ізноў брала той самы ненавісны ровар.

усё, гамон, кропка, я больш гэтага не заўважаю, напэўна, некаторыя фобіі й асабліва няёмкасьці самі па сабе прыціраюцца, і ня трэба іх баяцца, і ня трэба іх пазбаўляцца, і ня трэба іх хаваць, усё само па сабе зьнікне.

стыхія

страта часу, найвялікшая страта часу – гэта жанчына. ты можаш быць кім заўгодна, рабіць што заўгодна, імкнуцца да любых вяршыняў, але заўсёды знойдзецца жанчына, дзеля якой захочацца грэбаваць любымі правіламі і асабліва сваімі асабістымі плянамі й імкненьнямі. я разумею прынцыповых халасьцякоў, бо ў такіх мужчын, як бы іх астатнія ні шкадавалі і як бы сьмешна яны ні выглядалі, ёсьць свой плян жыцьця і дзеяньня, і яны заўсёды ў роспачы й вусьціўшы, калі зьяўляецца жанчына і руйнуе ўсю прастору навокал і нават прымушае мяняць расклад і мэню. але камусьці гэта падабаецца: зьмяніць мяса на рыбу, піва на мінэралку, а цыгарэты на электроншчыну. гэта доўжыцца роўна цягам першых дзён, бо далей настаюць цяжкія часы: альбо часы ператварэньня, альбо супраціўленьня.

учора, як бы файна ні было, усё-ткі да самагасамага не дайшло. Люба любіць кіраваць і любіць мяняць прастору й асяродзьдзе. я ўчора быў лялькаю й сэрвантам адначасова. калі, здавалася, і пашкадаваць і паняньчыць трэба, і нават ласку даць, але ж, доўбня, прымай памыты посуд, прымай…

жанчына – гэта забойства, але, зь іншага боку, без жанчыны і не заб’есься нават. вось самотным ты сядзіш і дбаеш пра свой час, выдаткоўваеш яго на свае пляны, будуеш сістэму й расклад жыцьця, але ты сумуеш, бо ніхто ніколі ня зьверне на цябе ўвагу, ніхто ніколі не ацэніць тваю найбуйнейшую ў жыцьці працу, акрамя той самай каханай мэгэры, якая прыйдзе й высмакча твае думкі, жыцьцё, грошы… але як усё-ткі гэта прыўкрасна! бо гэтая стыхія – самая каштоўная рэч.

каханьне

я ніколі не адказваю на пытаньне «ты мяне кахаеш?»

гэта як быццам ня проста сумняюцца ў тваіх пачуцьцях, але й жабруюць, як старыя жалейшчыкі, патрабуюць прызнаньня, каханьня, упэўненасьці.

а што гэта – кахаць – як не адчуваць увесь сьвет прыўкрасным унутры, якім немагчыма да канца падзяліцца нават з аб’ектам каханьня, бо той аб’ект, як неапрацаванае «Палена» Шванкмаера, толькі паглынае і патрабуе, бо ёсьць вусьціш не наесьціся.

каханьне мусіць быць вольным і бясплатным і нікому нічога не абяцаць і не тлумачыць, як паводле Карынфянаў у Новым Запавеце.