Нарач

Насустрач дарогаДалёка, далёка,Аж за небасхілыСтруною лягла.Нявесела ў поліБлукаць адзінокімПа сцежках завеяных,Гурбах высокіхБрысці ад сялаДа сяла.• • • • • • • • • • • • • • • •— Адкуль, брат, здалёку?— Здалёку, таварыш…Здаецца, ці не сустракаліся мы.Адзе? — не прыпомню.Махоркі не маеш?Хоць рукі пагрэць бы ад сцюжы зімы.— І я цябе бачыў…Ці не на Лукішках?Эх, краты, як хутка змяняюць людзей!Нат я ледзь пазнаў цябе,Браце мой Грышка,З кім столькі астрожных дзёнРазам сядзеў!Даўно ты на волі?— Вясною год будзе.Вярнуўся дамоў —Нідвара ні кала.Сястра з меншым братам,

Вясковыя людзіКазалі,На службу пайшла.Прыйшлі прывітаццаСуседзі-сяляне.«Што ж, — кажуць, —Дакуль яшчэ будзем чакаць?Ці чуў, што бунтуюцца наднарачане?Не нам жа ад іх адставаць».I мы на паноў узняліся нанова.Ды сілы ў нас мала было.I мусіў я ноччуГлухой, вераснёвайПакінуць і хату сваю,I сяло.Прыплёўся, як бачыш,У гэту старонку,Да гэтых галодных азёр,Рыбакоў…А ты што раскажашПра Гродна і Вронкі,Пра Вільню,Пра нашых сяброў?..— Што ж, вестак нямала,Іхцэлыахапак…Сустрэнемся, можа,Яшчэ мы з табойНа гэтых шляхах,На бясконцых этапах

Шчасліваю, лепшай парой.• • • • • • • • • • • • • • • • • •У полі адзінМіж сумётаў высокіх.Настольнікам белымДарога лягла,I толькі чарнеюцьХваіны далёкаДы родныя стрэхі сяла.Насустрач, памалу,Надснежнай раўнінай,Над шляхамЗ заходняй ліхой стараныПлывуць, як з палову,Павозеры сінім,Змарыўшыся, хмары-чаўны.

2

Часамі вецерГэтак б'ецца ў вокны:З размаху ўдарыцьI без рэха змоўкне,I толькі цішаГрозная тужліваЗастыне чуйнаПерад новым зрывам.Так гаварыліНоч усю ў нядзелю,

Так гаварыліРыбакі арцелі,Так разбіваліСвае путы-гораАзёры:Нарач,Мястра і Баторын.

Архіп

Што ж, не тапіць намСнасці, падвалокіI не ўцякаць жаНам у край далёкі,I не хадзіць намЗ торбамі па свеце,Каб за жабрацтваПракліналі дзеці,Шукаючы прытулкуI работы,—А без азёрI самі мы — сіроты.Мо годзе ўжоРыбацкімі плячаміПакорна гнуцца намПерад панамі?!

Грышка

Вас шмат, ды толькіНавальніцай чорнайВас хіліць, косіць,Як трыснік азёрны

Або як човенНа пясчанай мелі.ПараузняцьРыбацкія арцелі,Супольнай сілайЎскалыхнуць дзень шэры,Абняўшы бунтамНадазёрны бераг! —Так разбіваліСвае путы-гораАзёры:Нарач,МястраI Баторын.

Iван

Нам раіць людзіЯзыкамі будуць.Паслухай толькіКожную прыблуду,Што, спраў не ведаючы,Нам гаворыць, —Дык хуткаЗахлынёмся у азёрах.

З натоўпу

Ты зноў, Іван,Відаць, панюхаў брагі.Паслухай хлопца,Раіць ён не блага.

Сымон