Ноч Цмока

— Навошта? Які сэнс у гэтым? Няўжо яны хацелі, каб я на нешта забыўся?

— Значыць, хацелі.

— Не дражніся, — я прыцягнуў яе да сябе, захапіў яе прыпухлыя і знясіленыя ад нядаўніх пацалункаў вусны сваімі, але адпусціў, абмяк: — Што ты ўзяла… ад Зміцера?

— Глупства, — яна адказала быццам са смехам, але ж я не змог не адчуць падману.

— Зміцеру была наканавана страшная смерць? Чаму?

— Бо вядзьмак, — не ўтрымала ўздыху Надзея. — Нямала зла нарабіў, хоць і дабра таксама. Каго лячыў, а каго калечыў. Яны, ведзьмакі, пакуль у сіле, не хочуць думаць пра нейкія маральныя нормы. Ім усё адно: ці даць маладзіцы адвару, каб мужыка чужога прысушыла навек, ці зелле прыгатаваць, каб дзіця ачуняла, ці мужчынскую сілу вярнуць або забраць. Ім няважна. пакуль маладыя. Бо яны над людзьмі.

 — І ты. узяла грахі Зміцера на сябе?

— Не. Грахі яго я не брала: яму за іх самому адказваць. Сілу яго ўзяла. І памрэ ён простым чалавекам, не будзе пакутаваць месяцы. Іначай яны не паміраюць — толькі праз страшэнныя мучэнні. То ім тут, на зямлі, ці то адплата за зло, што людзям нарабілі, ці то пакаранне за тое, што сілу сваю не перадалі.

— Стой, стой, — я прыўзняўся, нават сеў. — Ты цяпер вядзьмарка?

— Канешне! Я ёй і была, я ж табе казала! Таму і змог Зміцер мне сілу перадаць, абы каму не перадасі.

— Мне тамашняя цётка Сонька казала, нібыта Зміцер перадаў сілу дачцэ, Насці…

— Не, ён яе проста навучыў таму, чаму паспеў. Але цалкам сілу перадаць можна толькі перад смерцю.

— Слухаю цябе, і быццам я — не я. У мяне — законы, а я тут распытваю пра вядзьмарства, быццам пра апошнія змяненні ў крымінальным кодэксе… І ты зараз усё можаш, як ведзьма? І што можаш?

— Дзівак ты, Васілька, дзівак дурненькі, — Надзея пацягнулася і ўскудлаціла мне валасы. — Вядзьмарская сіла — той жа талент ад прыроды. Вось нарадзіўся таленавіты мастак. Але ж можа так і памерці, працуючы бухгалтарам. Разумеет? Талент — усяго толькі здольнасць. Але не ўменне. Трэба вучыцца, працаваць нястомна…

— А ты. ты будзеш вучыцца?

— Не! — жорстка адказала Надзея. — Не хачу. Ведаю, што ў экстрэмальных сітуацыях умение падсвядома прыйдзе. Як тое веданне прыйшло, каб цябе адшаптаць ад круга забыцця. Вось зараз я і паўтарыць не змагу. І не трэба. Калі лёсу будзе патрэбна — ён пакліча маю сілу. І я яе скарыстаю. Але ведаю дакладна: на зло не буду..

— Зло — не браць чужога, не браць лішняга… — успомніў я словы бабулькі Марылі.

— А ты — мой! Мой! — Надзея глядзела на мяне без усмешкі, адкрыта і неяк безабаронна. — Нікому не аддам. І мне цябе ніколі не будзе многа. Але. трымаць цябе сілай не буду. Захочаш пайсці — ідзі.

— Дык. няма куды, — няўклюдна аджартаваўся я.

— А да Зіначкі?

Рэўнасць, самая звычайная, жаночая, разанула ў Надзеіных словах, і я вінавацячыся, выдыхнуў:

— Даруй мне, калі ласка. Не за тое, што было ці магло быць. За тое, што пайшоў.

 — І ты мне даруй. за тое пытанне. Так нельга было.

— Я праваліў тэст? — успомніў я словы Тамары.

— Ты нічога не правальваў. Так нельга было, я дурніца, — паўтарыла Надзея. — Пойдзем спаць? Нядзеля. Нікуды не трэба, мы будзем спаць доўга-доўга.

— А я. не засну.

— Я цябе прысплю, — паабяцала Надзея. — Буду спяваць табе калыханку.

Я памыліўся — заснуў адразу, бы праваліўся ў мяккую цёплую цемру, толькі дакрануўся да падушкі і пачакаў, пакуль Надзея пакладзе галаву на маю руку.

Мы і прачнуліся гэтак жа, не зварухнуўшыся за кароткі час сну. Здавалася, прайшло не больш за пяць-дзесяць хвілін, але ў пакоі было светла, а мая «кухня», акно якой выходзіла на ўсход, нязвычна ззяла ад сонечнага святла. На падлозе ля канапы вібрыраваў тэлефон Надзеі.

— Не буду браць, — не расплюшчваючы вачэй, прагаварыла Надзея.

— Не бяры, — падтрымаў яе я, абхапіў другой рукой, пацягнуў да сябе — цёплую, мяккую.

Тэлефон змоўк і адразу ж зноў пачаў гудзець.

— Выкінь яго!

— А гэта… гэта Сяргей, — усміхнулася Надзея, расплюшчыла вочы. — Мы збіраліся на досвітку на рыбу.

— Я сваю злавіў, хай едзе і ловіць сабе, — я прыціснуў Надзею да сябе.

— Задушыш! — яна вызвалілася з абдымкаў, села на канапе, падняла тэлефон.

— Усё, гатуй сняданак! — без лішніх слоў загадала яна, паслухала і дадала: — Табе няхай і абед, а нам — снеданне… Устаём, сорам які! — павярнулася да мяне, усміхнулася разгублена: — Ужо дзевяць! Пагавораць суседачкі…

Мы і сапраўды ўчора, пакуль майстравалі новыя вароты ў Надзеін двор, дамовіліся пра ранішнюю рыбалку сёння. Сяргей юнаком часта прыязджаў да сваёй цёткі, Надзеінай маці, і любіў тут хадзіць на рыбу. У яго на радзіме не было ні ракі, ні больш-менш добрай азярыны — адно копанкі, у якія дзятва запускала карасёў. Тыя пладзіліся і праз гадоў пяць выводзіліся — не раслі вялікімі, хіба на паўдалоні. А з заходняга боку нашага райцэнтра пачыналіся асушаныя балоты, цэлая сістэма каналаў і канаў. Рыбе хапала месца і ежы, то вяліся тут і паўсюдныя карасі, і ліні, і плоткі з акунямі. І шчупакі, канешне. Пра ўсё гэта мне расказваў Сяргей, смакуючы будучую рыбалку.