Сцюдзёны вырай

Дык зраблю апошняе з арсеналу залежнага ад мяне. Я прызначаю табе спатканне, Наста. Прызначаю праз часопіс, кожны нумар якога ты чытаеш без сумневу (сама пра гэта казала), прызначаю, ператвараючы гэты тэкст у нагоду для нашай сустрэчы. Я разумею, што рог Вільняўс ды Гедыміна — не самае лепшае месца для гэтага спаткання, бо навокал шмат выпадковых ды невыпадковых, зусім не выпадковых людзей — побач беларуская абмасада. Дык давай сустрэнемся ля дома пад балванамі, таго дому, дзе некалі была адна з рэдакцыяў «Нашай Нівы», дому, напітанага беларушчынай, дому, які чалавек выпадковы, не знаёмы з гісторыяй адраджэння, не адшукае, бо рэдакцыяў «Нашай нівы» ў Вільні — столькі ж, колькі «кватэр Адама Міцкевіча», бо, бадай, на кожным рагу ў таго была палюбоўніца з уласным мэбліраваным жытлом. Дом пад балванамі не пазначаны памятнай шыльдачкай «Нашай нівы» — іх нават пры саветах было больш, свядомыя літоўцы прыбралі, каб у несвядомых віленчукоў не ўзнікала пытання, чаму ў жамойцкай Вільні так шмат артэфактаў беларускай культуры (тут я загаварыў Сяргеем)! Там, на квадратным падворку, пад ценем каштанаў, ёсць кавярня CanCan — два мадальныя дзеясловы «магчы», пастаўленыя побач — ці не добры гэта знак?

Я буду чакаць цябе там кожны аўторак ад 17.00 да 18.00, пачынаючы з першага траўня, калі часопіс з’явіцца ў продажы ды ў Сеціве. Калі не можаш прыйсці, калі не жадаеш прыйсці — міргні зоркамі, загасі сонца ці падай яшчэ які знак. Я зразумею і кіну пошукі, кіну чаканне, буду жыць, як… Як жывуць тыя птушкі, якія ўзімку нікуды не лятуць, як тыя каўкі ды крумкачы, якія ў снежні прымярзаюць да счарнелых дрэваў ды надаюць уласнымі сілуэтамі зімоваму небу такую невыносную тугу. Я стану птушкай, зробленай з зімы, птушкай з ледзяным сэрцам.

І апошняе. Ты шмат казала мне пра вырай, дык вось, вырай гэта не твая Беларусь і нават не тая ўяўная беларушчына, якую ты песціш унутры сябе, седзячы зараз у якім-небудзь Штутгарце. Вырай для чалавека — не ўяўленні аб тым, які будзе пах на беразе Свіслачы, калі ты туды трапіш аднойчы, не мара пра цёплы вецер, які кране твае валасы ды падзьме ў твар прынесеным здалёк, з азёрных астравоў Камсы водарам квецені. Вырай — гэта не вежы вакзалу, не бібліятэка і нават не мова. Вырай — гэта не тое прывабнае, заселенае стыхіаліямі каралеўства, што паўстае ў апавяданнях Яна Баршчэўскага, ды не змрочныя фантазіі Ластоўскага. Вырай гэта нават не тое пачуццё, што падтшурхоўвае да вар’яцтва, да пераходу мяжы, каб пабачыць кусты бэзу з таго боку. Бо вырай, Наста, гэта не «дзе». І, вядома ж, не «калі». Больш за тое, для чалавека вырай гэта не «што». Вырай, мая каралеўна, саўладальніца маёнткаў, ад якіх засталіся выключна гурбы цэглы, парослыя лопухам, гаспадыня дэндрару, ад дрэваў якога засталіся выключна прывіды, ды ўладарка сажалак, якія ператварыліся ў багну — дык вось, вырай для чалавека гэта — «з кім». Які сэнс у Свіслачы, у водблісках сонца на чарапічных дахах Траецкага, калі ў маей далоні няма тваёй? Няма таго месца ня Зямлі, якое не ператварылася проста ў горад, ваду, выган, лес — без сэнсу і натхнення, калі побач няма цябе. Дэталі могуць змяняцца, горад можа быць больш ці менш вялікім, вада — больш ці менш чыстай ды безбярэжнай, луг — зялёным, лес — больш ці менш лісцевым, але ўсё — без плёну. Таму мой вырай — гэта адчуванне цяпла тваёй далоні ў маёй, вось і ўсё.

(Надрукавана ў часопісе беларускай культуры «Ахрэм» (ACHREM) № 5 за травень).

Частка трэцяя. Смерць аўтара

And her pale fire she snatches from the sun

W. Shakespeare

Пастка, сплеценая са словаў

(Спроба апраўдання. Янка Пільняк)

У красавіку гэтага года я сустрэўся ў Вільні з чалавекам, які назваў сябе Джон Вілаў ды перадаў мне тэкст, які набыў шырокую вядомасць пасля публікацыі ў травеньскім «Ахрэме». Шэраг інтэлектуалаў на чале са мной успрынялі дадзенае літаратурнае практыкаванне як з’яўленне першага вартаснага беларускамоўнага рамана, бо сітуацыя цяпер у нацыянальнай літаратуры такая, што кожны чакае выспявання беларускай «Вайны і міра» ці хаця б беларускай «Ганны Карэнінай». У любым новым творы, які з’яўляецца на мове, усе спяшаюцца пабачыць не менш за «Вайну і мір», нават калі твор мае трыста старонак ды сюжэт, ад якога чалавеку адукаванаму робіцца крыху няёмка.