Timur kaj lia tachmento

Li shovis al la etulo en la bushon plenmanon da frago kaj en la manon brilantan plumon de monedo, la tuta kvaropo verve komencis kunmeti la brullignon kolone.

Mem Sima Simakov fluge kuris malantau la barilo por deteni dum tiu tempo la oldulinon en la ghardeno. Haltinte che la barilo, apud tiu loko, kie al ghi tushe staris cheriz- kaj pomarboj, Sima rigardis tra fendo.

La olduiino kolektis kukumojn en la juprandon kaj jam intencis iri en la korton.

Tiam Simakov delikate frapis la tabulojn che la barilo. La oldulino strechis la atenton. Tiam Sima levis bastonon kaj movetis per ghi branchojn de pomarbo. Al la avino ekshajnis, ke iu senbrue grimpas trans la barilon por la pomoj. Shi elshutis la kukumojn sur bedon, elshiris grandan faskon da urtiko, shtelvenis kaj embuskis che la barilo.

Sima Simakov denove rigardis en la fendon, sed la avinon nun li ne vidis. Maltrankvilighinte, li saltis, kaptis la barilrandon kaj singarde komencis suprentiri sin.

Sed en la sama tempo la oldulino kun triumfa krio elsaltis el sia embuskejo kaj lerte vipis Siman sur la manojn per la urtiko. Svingante per la brulumitaj manoj, Sima kuregis al la pordego, de kiu jam estis elkuranta la kvaropo, fininta sian laboron.

En la korto denove restis sola la etulo. Li levis de la tero spliton, metis ghin sur la randon de la lignokolono, poste li trenis tien pecon de betulshelo.

Dum tiu okupado lin la avino trovis reveninta el la legom-ghardeno. Malfermeginte la okulojn, shi haltis antau la kunmetita lignokolono kaj demandis:

— Kiu chi tie sen mi laboras?

La etulo, metante la betulshelon, gravmiene respondis:

— Chu vi, avino, ne vidas — mi laboras.

En la korton eniris la laktistino kaj ambau oldulinoj vive komencis pridiskuti la strangajn eventojn pri la akvo kaj brulligno. Ili provis atingi respondon de la etulo, tamen sukcesis nemulton. Li klarigis al ili, ke alkuris el la pordego homoj, shovis al li en la bushon dolchan fragon, donis al li plumon de monedo kaj ankorau promesis kapti por li leporon kun du oreloj kaj kvar piedoj. Poste ili jhetadis la brulshtipojn kaj denove forkuris.

Tra la kortopordo eniris Njurka.

— Njurka — demandis shin la oldulino — chu vi ne vidis, kiu en nian korton venis?

— Mi serchadis la kaprinon — malgajmiene respondis Njurka. — Dum la tuta mateno mi saltadis tra arbaro kaj ravinoj.

— Estas shtelita! — malghoje plendis la oldulino al la laktistino. — Sed kia kaprino shi estis. Nu, kolombo tiu estis, ne kaprino. Kolombo!

— Kolombo! — flankenighante de la avino kolerreplikis Njurka. — Kiam ghi komencas kornpiki, oni ne scias, kien kashi sin. La kolomboj ne havas kornojn.

— Silentu, Njurka! Silentu, klachulino, sensprita! — ekkriis la avino. - Certe, tiu kaprino havis fieran karakteron. Mi volis vendi shin, la kaprineton. Kaj jen, nun mia kolombinjo malestas.

La pordo kun knaro larghe malfermighis. Malaltiginte la kornojn, en la korton engalopis la kaprino kaj direktis sin ghuste al la laktoliverantino, kiu kun jelpo sursaltis la peroneton, kaj la kaprino, frapigante per la kornoj kontrau la muro, haltis.

Tuj chiuj vidis, ke al la kornoj de la kaprino estis firme ligita plakajho, sur kiu grandlitere estis skribite:

Estas mi kaprino

Fulmotondrulino.Kiu Njurka'n batos,Tiu ache fartos.

Kaj che la angulo, post la barilo ridegis la kontentaj knaboj. Enpikinte bastonon teren, tretante chirkau ghi, dancante, Sima Simakov fiere trakantis:

Ni ne estas iu bando,Nek achule fia ar'.Gajaj estas ni helpantoj,

Pionira kunular'.Ho! Ho!

Kaj kiel hirundo, la knaboj impete kaj senbrue kuris for.

Laboro por hodiau estis multa ankorau, sed chefe necesis verki kaj ekspedi ultimaton al Mishka Kvakin.

Neniu sciis, kiel verki ultimaton, kaj Timur demandis onklon pri tio.

Tiu lasta klarigis al li, ke chiu lando verkas ultimaton lau sia maniero, sed en la fino por ghentileco konvenas alskribi: "Akceptu, sinjoro ministro, certigon pri profunda estimo al vi." Poste la ultimato pere de la akreditita ambasadoro estas enmanigita al la estro de la malamika regno.

Sed la afero nek al Timur nek al lia grupo plachis. Unue, neniun estimon al la huligano Kvakin ili volis montri, due, nek konstantan ambasadoron, nek reprezentanton che la bando ili havis. Do interkonsilighinte, ili decidis sendi ultimaton simplan, lau maniero de la mesagho de la kozakoj al la turka sultano, kiun chiu vidis sur la fama pentrajho, kaj chiu legis pri tio, kiel ili batalis kontrau siaj malamikoj.