Ведзьміна тоня

Людзей каля магазіна было шмат — чакалі машыну з хлебам. У бок Сяргея і Нэлы павярнуліся колькі старых жанчын, ціха шапталіся, ківалі галовамі. Хлопцы і дзяўчаты асаблівай увагі на яго не звярнулі, пакуль не дастаў з торбачкі свой слоік. Торбачку разаслаў на зямлі, недалёка ад увахода ў магазін, на торбачку паставіў слоік.

Некалькі малых адразу ж прыселі каля яго.

— Ух ты, я вось такога ў мінулым годзе злавіў, — казаў адзін, тыцкаючы пальцам у шкло слоіка.

— Твой меншы быў.

— Ага, большы! Хіба што мой быў белы, а гэты жоўты. Жоўтыя таўсцейшыя толькі.

У гэты час падышла машына з хлебам. Бабулькі падаліся шумна ў магазін — займаць чаргу.

Вадзіцель, малады хлопец, скочыў з падножкі, нешта весела мармычучы пад нос.

— Так, бабачкі-цётачкі-дзевачкі, праход мне вызвалілі, хлеб едзе!

Грымнуў дзвярыма будкі, доўгім прутком з загнутым канцом зачапіў латок з хлебам, і той паслухмяна выехаў з цёплага нутра будкі.

І цяпер вадзіцель зірнуў на Сяргея.

Сяргей не адвёў вачэй убок, хоць непрыемны халадок сціснуў жывот. Вадзіцель кінуў сваю жалезную палку, скочыў з ганку і, відаць, знарок гледзячы ўважліва на слоік з рыбай, стаў падыходзіць да Сяргея. Глядзеў на рыбу, а хапіўся, моцна сціснуў плячо Сяргея. І потым ужо ўзняў на яго вочы.

— Ну што, хлопец, помніш мяне?

Вакол іх ужо сабралася кальцо дзятвы, прыпыніліся старэйшыя.

— О, вадзіцель злодзея злавіў!

— Зойчын гэта?

— Ага, тым летам украў бохан хлеба з машыны. Уцёк быў.

— А тут, дурны, сам прыйшоў.

— Цяпер вушы надзяруць…

Сяргей чуў гэтыя галасы. Ведаў, што такое вось — сустрэча з вадзіцелем — можа быць, хоць спадзяваўся, што прывязе хлеб іншы. Ён узняў вочы на вадзіцеля.

— Помню.

Вадзіцель можа чакаў, што Сяргей кінецца прэч, пачне аднеквацца, прасіцца, і цяпер у яго вачах прамільгнула разгубленасць.

І раптам ціхенька, ледзь чутна, бы страшэнна баючыся, што яе пачуюць, захныкала Нэла.

Сяргей толькі цяпер адчуў, што яна абхапіла, колькі было ў яе моцы, яго нагу, прыціснулася, ператварылася ў адзін маленькі камячок страху, уздрыгвала кароткімі ўсхліпамі.

— Не бойся, не плач, — паклаў Сяргей руку на яе галоўку, спакойна сказаў да вадзіцеля: — Забірайце рыбу… За той бохан.

— Сястра? — вадзіцель паказаў вачыма на Нэлу.

— Сястра… Толькі мне слоік трэба.

— Ну… Чакай, разгружуся, — адказаў вадзіцель, адпусціў плячо Сяргея з лёгкім, амаль дружалюбным штуршком.

Пакуль ён спрытна выцягваў латкі з цёплымі боханамі чорнага хлеба, з жоўта-залацістымі батонамі, Сяргей стаяў на тым жа месцы, не адышоўшыся ні на крок. І Нэла не адыходзіла ад яго, не адпускала нагу, хоць уздрыгваць перастала.

Вадзіцель пакідаў пустыя латкі ў будку, скокнуў у кабіну, вылез адтуль з бітончыкам.

— Ну, давай сваю рыбу!

Сяргей пераліў ваду разам з карасямі са слоіка ў бітончык вадзіцеля.

— О, клас! — вадзіцель відавочна быў задаволены. — Жывую прывязу!

Сяргей моўчкі павярнуўся, каб ісці, і ўбачыў, што ад ганка за імі назірае Віцька — той таксама прыйшоў па хлеб.

— Чакай, — прыпыніў вадзіцель Сяргея. — Ты разлічыўся, мне ж таксама разлічыцца трэба. Мнагавата тут рыбы за адзін бохан. Колькі ты за ўсю рыбу хочаш?

Сяргей адмоўна паківаў галавой.

— Нам грошы не трэба. Бохан хлеба, адзін батон і яшчэ солі.

Вадзіцель уважліва глядзеў на Сяргея, Нэлу. Можа, і падлічваў, колькі каштуе ўсё пералічанае. Нечакана твар яго спахмурнеў, ён са злосцю сплюнуў на зямлю, не сказаў ні слова, пайшоў да сваёй будкі. Вярнуўся назад з двума боханамі чорнага хлеба і двума батонамі. Паклаў іх на Сяргееву торбачку, палез у кішэню, выцягнуў купюру.

— На, купіш соль.

Ад кабіны павярнуўся, крыкнуў:

— Праз тыдзень прынось, колькі наловіш. Сушаную, салёную, жывую — усю нясі. Я куплю.

Сяргей моўчкі кіўнуў. Нахіліўся, пераклаў хлеб і батоны ў торбачку. Вялікі кавалак батона, пахучы, мяккі, з хрумсткай залаціста-жоўтай скарынкай, адламаў і даў Нэле:

— Еш.

І сам не ўтрымаўся, адшчыпнуў ад батона кавалак, кінуў у рот: як прачнуўся, яшчэ ж нічога не еў. Яны пайшлі сярэдзінай вуліцы.

Віцька з ганку магазіна глядзеў ім у след і шчымлівае, невядомае раней пачуццё душыла яго. Крыўда то была? Зайздрасць? Злосць?

Ён пайшоў дадому, не думаючы ні аб чым, у вачах усё стаяў гэты малюнак — маленькая Нэла са ззяючымі вачыма прымае з рук брата акраец батона. Шчаслівая ад такой простай рэчы — кавалка белага хлеба…

Жэнька, як толькі Віцька ступіў з хлебам на парог, стала наліваць абед. Віцька нарэзаў хлеб, сеў за стол.

— Ты чаго такі сумны? — глянула заклапочана на яго маці. — Мо нос баліць?

— Прайшоў нос.

Віцька не еў, механічна варушыў лыжкай у талерцы з халадніком.

— Ведаеш, мама, а гэты Сяргей сёння лавіў рыбу на маім… на тым самым месцы…

— От ты скажы, які нахабнік, — адклала маці лыжку. — Калі ўжо так не разумее, трэба было проста прагнаць. Хіба на копанцы больш месцаў няма?

— Мы і прагналі, —загаварыў ціха Віцька. — Удваіх, з Эдзікам. Разбілі яму нос, паставілі сіняк под вокам, яшчэ кухталёў надавалі…

— Ай, якія малайцы, — усклікнула, роблена захапляючыся, Жэнька. — Героі! Двое адкормленых і сытых на аднаго галоднага!