Губернскі дэтэктыў. Справа аб крывавых дукатах

Спачатку яна адвярнулася, але ён зноўку абазваў яе «міленькай», прыняўшы немаведама за каго. Яе гонар быў уджалены, цяпер і знешні выгляд аказаўся немалаважным, то Яўгенія Канстанцінаўна ўскочыла на ногі і вагалася, ці даць адпор хаця б на словах зараз жа альбо ўсё ж такі збегчы. Аддаўшы перавагу другому вырашэнню, яна тут жа заблыталася ў робе і зразумела, што рызыкуе аганьбавацца яшчэ горш, распластаўшыся па зямлі. У горле перасохла, а ў галаве не было ніводнай трапнай думкі. Мужным намаганнем яна павярнулася да яго – Падгорскі саскочыў з каня і падышоў бліжэй. Раптам непрыхільнае аблічча яго выявіла збянтэжанасць, якая ў наступнае ж імгненне змянілася на нейкі надта складаны выраз: ці то ўзнёслы, ці то здзеклівы. Як бы там ні было, панна Пракшына расцаніла яго не на карысць сабе.

– Quelle chic, madame![51] – правуркатаў нахабнік. Яўгеніі Канстанцінаўне заўвага гэтая чамусьці паказалася зусім не крыўднай, а нават забаўнай, але яна задушыла недарэчны смяшок, які ледзь не вырваўся з яе грудзей, ды вырашыла таксама афрапаваць знаёмца. Дзявіца павіталася ды па-мужчынску працягнула яму руку, не здымаючы рукавіц. Аднак жа Падгорскі дазволіў сабе гэтым разам такое, што цалкам выходзіла за межы прыстойнасці. Па-кашэчаму жмурачыся на дзявіцу, ён сцягнуў зашморганую рукавіцу ды, перавярнуўшы яе далонь, крануўся вуснамі запясця якраз там, дзе білася жылка. Панне Пракшыной стала ласкотна і трошкі сорамна. Яна ўжо думала выслабаніцца ды нарэшце расставіць усе кропкі над «і», але тут на вуліцу выйшаў радасны татухна.

– We did it, darling!

[52]– паведаміў ён і, заўважыўшы Падгорскага, усцешыўся яшчэ больш: – Андрэй Вікенцьевіч, як добра бачыць вас у нашых уладараннях. Хаця па праўдзе, я не чакаў такога хуткага візіту.

Госць адпусціў Яўгенію Канстанцінаўну і, трохі адступіўшы, злёгку пакланіўся пану Пракшыну ды цырымонна прамовіў:

– Прызнацца, я і сам не чакаў, але знешнія абставіны склаліся вельмі ўдала. Вось я і не абмінуў магчымасць скарыстацца вашым запрашэннем.

Балбатун! А заадно не абмінуў і магчымасць зноўку слізгануць бурштынавым позіркам па дачцы гаспадара лесапілкі.

Але татухну, відаць, гэта ніколькі не клапаціла, у адрозненне ад самой панны Пракшыной, то ён паспяшаўся адзначыць:

– І гэта вельмі дарэчы. Сёння мы якраз запусцілі новае абсталяванне, дазвольце я ўчыню вам невялічкую excursion[53]. Вядома, размах можа падацца сціплым, але вы будзеце збянтэжаны, калі ўбачыце на свае вочы эфектыўнасць апрацоўкі –

incredible[54]! Джынні, ты з намі?

– Бадай што застануся тут, daddy, – адмовілася Яўгенія Канстанцінаўна і патлумачыла: – Пах машыннай алівы выклікае ў мяне галаўны боль.

– Не заўважаў за табой гэтага, – здзівіўся Канстанцін Мікалаевіч. – Але ж як пажадаеш. Пачакай тут, агляд не зойме шмат часу.

Ён павёў Падгорскага ўнутр, працягнуўшы расхвальваць сваю вытворчасць, а госць іхні выяўляў вялікую ўвагу да кожнага татухнавага слова, што ў чарговы раз насцярожыла Яўгенію Канстанцінаўну. Ці ж не плануе выпадковы знаёмец скарыстацца незразумелай прыхільнасцю ды скласці пану Пракшыну ў будучыні канкурэнцыю? Усё ж лесапілка яго і сапраўды лічылася няхай і не самай буйной у губерні, але ж адной з самых сучасных і даволі прыбытковых. Увогуле дзіўна, з чаго б татухна так пачаў славіць сваё дзецішча, быццам прадае, – такога з ім раней не здаралася: усё ж, што тычыцца business, не можа цалкам быць раскрыта перад чужынцамі. Яўгенія Канстанцінаўна гублялася ў сваіх здагадках.

Яны вярнуліся і сапраўды хутка, пры гэтым абодва былі захопленыя гутаркай, быццам бы былі старымі кампаньёнамі і абмяркоўвалі бліжэйшыя планы па суцэльнай мадэрнізацыі. Яшчэ б не хапала! Панне Пракшыной гэта рашуча не падабалася. І вядома ж татухна запрасіў яго на dinner…

Закладваючы двухколку, Канстанцін Мікалаевіч пазбавіўся сваёй робы ды прапанаваў дачцы паследваць ягонаму прыкладу, але панна Пракшына не збіралася змяняць свой убор раней, чым вернецца ў маёнтак.

Рэч была ў тым, што перад ад’ездам на лесапілку яна вырашыла не апранаць сукенак, якія прыхапіла з сабой з Менска – усё ж такі шкада было б папсаваць іх, знянацку разадраўшы аб якую-небудзь загагуліну ў цэху, дый каля станкоў звычайна было занадта душна, ніякая чыстка потым не дапаможа. Узяла ж яна толькі два строі, не лічачы падарожнага касцюму, то выбар быў аніякі. Таму панна Пракшына звярнулася да змесціва бабуліных шафаў, якое было даволі разнастайным – пры пераездзе ў губернскі горад забіралі толькі тое, што адпавядала модзе цяперашняй, а таксама падыходзіла і па памеры. Закінутыя ў маёнтку старыя сукенкі, тым не менш, трымаліся ў ідэальных умовах, былі з пяшчотай развешаныя ды адпрасаваныя, не кажучы ўжо пра лавандавыя мяшэчкі, якія хаваліся на кожнай паліцы ды ў кожнай шуфлядцы.