Губернскі дэтэктыў. Справа аб крывавых дукатах

Пані Іллініч-Вялькоўская хацела была нешта запярэчыць, але яе перапыніла Лізавета Яўгенаўна:

– Мяркую, Штэйн мусіць патлумачыць асобныя рэчы. Усё ж такі ён карыстаецца тваім даверам, дарагі.

– Так, я абавязкова з’езджу да яго яшчэ раз, было б добра таксама перамовіцца і з адвакатам, – пагадзіўся пан Пракшын. – Але ж раней за сераду ў Велькі я не патраплю: ва Упраўленне трэ будзе данесці чарговую паперчыну, каб можна было пашыраць вытворчасць.

Здаецца, татухна не губляўся, каб смела загадваць наперад: інжынер быў яшчэ пад арыштам, а Канстанцін Мікалаевіч рабіў вялікія планы па будучых замовах. З іншага ж боку, чаму не? Вера ў сілу правасуддзя не пашкодзіць, так што няхай яно здзяйсняецца, абы татухна не марыў пра пашырэнні і з’яднанні ў кірунку прадпрыемстваў Падгорскага.

Каб не марнаваць час да серады, пан Пракшын з вечара напісаў Снопіну яшчэ адзін ліст, у якім перадаў усе істотна важныя словы шынкароўны. Даслаць яго Канстанцін Мікалаевіч збіраўся неадкладна, таму дачка яго хуценька накідала некалькі радкоў у адказ няшчаснай Рахелі, каб не пераймалася яна і ведала, што ўсё будзе добра і справядлівасць абавязкова пераможа. Абодва лісты зноўку перадалі з нарачным, а ўжо да наступнай ночы павятовы спраўнік даў ім тэлеграму, дзе пацвердзіў супадзенне прыкметаў, але ж вось незадача: лавіць не было больш каго. Пасля забойства фурмана некалькі дзён запар рабілі яны рэйды па ўсіх сумніўных мейсцах, аднак жа ліхадзеі быццам растварыліся.

У роспачы татухна ажно грымнуў кулаком: толькі яны набліжаюцца да таго, каб нарэшце апраўдаць інжынера, як тут жа магчымасці такой іх пазбаўляюць. І нават дачыненне да фабрыкаванага золата пана Пракшына не турбавала. Калі ж ён зазбіраўся ў дарогу, Яўгенія Канстанцінаўна ўзялася ўпрошваць татухну яшчэ раз узяць яе з сабой.

– Навошта ж, Джынні? Я думаў, ты зараз больш хацела б быць у Менску, – здзівіўся Канстанцін Мікалаевіч.

Але дзявіца рашуча запэўніла яго ў адваротным: цяпер у губернскім горадзе яна дакладна не знойдзе ні суцяшэння, ні спакою. Татухна не быў узрадаваны гэтай навіной, аднак жа спрачацца не стаў. Мабыць, і праўда, трэба ягонай дачцы крыху развеяцца ды адпачыць ад менскай сумятні, няхай на пазамінулым тыдні ён пераконваў сябе ў гэтым жа самым ды ў такіх жа выразах. Зрэшты, галоўнае, каб у збяганнях сваіх ад наканаванасці Джынні незаўважна не пераўтварылася ў перастарка. Ну ды годзе, ёсць у бацькоў яшчэ гадоў пяць, каб засцерагчы адзінае дзіця ад прыкрага звання гэнага.

У цягніку панна Пракшына разбіралася не толькі з Тэдзі, які зусім не падзяляў ейных намераў выправіцца з горада, а таксама і ў сваіх нататніках – гэтым разам яна ўзяла з сабой адразу ўсе. І спрэс спісаныя старыя, і тыя, што набыла пазаўчора, бо мела прадчуванне: справа з дукатамі цягам бліжэйшых дзён вырашыцца канчаткова. І тады чарговы раз з’явіцца да яе абавязкова муза – Яўгенія Канстанцінаўна нарэшце зразумее, як выкарыстаць гэтую гісторыю для свайго дэбюту. А пакуль трэ было як след падрыхтавацца да асэнсаванага літаратурнага жыцця. Вось толькі якую абраць назву?..

– Што гэта ты так разлютавана крэмзаеш у журнале? – пацікавіўся татухна.

Панна Пракшына падумала трошкі ды наважылася падзяліцца з ім сваімі літаратурнымі планамі. Канстанцін Мікалаевіч трошкі разгубіўся і паглыбіўся ва ўласны роздум: якіх выдаткаў патрабуе літаратурны business? Зразумела ж, ён ведаў, што дачка ягоная мае схільнасць да пісьменства, але раней не даводзілася ім размаўляць аб гэтым сур’ёзна. А мабыць, мае рацыю пані Іллініч-Вялькоўская: куды прасцей выдаць Джынні замуж? І партыя такая цудоўная. Хаця стане ў іхнім доме пуста ды нудна, як з’едзе яна ў якую Вільню, а то і ў самую Варшаву, калі не далей. Але што за лухта – няўжо ж яны з матухнай не здолеюць наведваць яе, калі пажадаюць? Жывуць яны ў прагрэсіўныя часы, калі адлегласць робіцца паняццем больш умоўным, а з іх прыбыткам і пагатоў з-за такой драбязы можна не пераймацца! Адно б не сарвалася ўгода… Дакладней, заручыны. Навошта толькі ён дазволіў ёй ехаць зараз у Велькі?