Губернскі дэтэктыў. Справа аб крывавых дукатах

Перадаўшы ўсе доказы, што былі сёння знойдзены, а таксама напаіўшы Снопіна духмянай гарбатай, Пракшыны выйшлі на ганак праводзіць Ігната Андрэевіча. Фурманава разам з яго памагатымі ўжо выправіліся з-за брамы, а павятовы спраўнік абяцаў Канстанціну Мікалаевічу, як будзе цалкам закрытая справа, абавязкова адзначыць удалае яе завяршэнне.

– Вось выйду ў адстаўку, абавязкова ўключу гісторыйку гэтую ў свае мемуары, – летуценна ўздыхнуў Снопін.

– Э не, мой дружа, – заўпарціўся татухна, ківаючы ў бок дачкі. – Ёсць у нас іншы прэтэндэнт у крымінальныя храністы.

– Сапраўды? Ну-с, Яўгенія Канстанцінаўна, не смею пярэчыць, – павятовы спраўнік пакланіўся дзявіцы.

– Ды што вы, – засмяялася тая. – Я амаль і не пачынала, пакуль нават назву ніяк не прыдумаю.

– Добрая назва – палова кнігі! – з выглядам сапраўднага аматара прысудзіў Снопін. – «Справа аб крывавых дукатах», як вам?

– Ды не, занадта пафасна гучыць, – зморшчыла нос панна Пракшына.

– Усё-ўсё, больш не лезу з парадамі! Але ж калі раптам спатрэбіцца сышчыцкае вока, дык звяртайцеся.

Яны развіталіся, і Снопін залез у сваю брычку, махаючы рукой.

– Ну вось, Джынні, цяпер і мы можам ехаць дамоў, – сказаў татухна. – Здаецца, усё скончылася.

Раніцай, калі яны ўжо амаль сабраліся, і панна Пракшына пільна вартавала Тэдзі, каб той зноўку не запэцкаў кудзеры, завітала да іх шынкароўна. Яна паспела даведацца, што яе каханага Людвіга Восіпавіча хутка вызваляць, і прыйшла падзякаваць. Была яна ў такім узнёслым стане, што нават пацалавала Яўгеніі Канстанцінаўне руку.

– Ну, што гэта вы, – збянтэжылася дзявіца і ўзяла далоні Рахелі ў свае. – Доўг кожнага чалавека – дамагчыся справядлівасці.

Шынкароўна засмяялася і заплакала адначасова, але гэта былі шчырыя ды радасныя слёзы. Панна Пракшына ў чарговы раз захапілася светлай прыгажосцю гэтай дзяўчыны, а па дарозе дадому думала пра тое, што духоўная сіла і высакароднасць, здаецца, зусім не залежаць ад паходжання – прынамсі, Рахель Гольц была таму доказам. Як жа хораша, што цяпер яны з інжынерам будуць разам! Пажэняцца ды складуць шчасце адно адному. Вось і яна прыклала руку, каб гэта сталася магчымым. Вядома ж, Яўгенія Канстанцінаўна зусім не праз ганараванне гэтак падумала, а проста прыемна асэнсоўваць, што зрабіла яна добрую рэч. Як гэта там разважала яе ўлюбёная міс Бэнэт з сёстрамі – адна справа пустое vanity

[101], а вось жа ў здаровым pride[102] нічога кепскага і няма.

Але чым бліжэй яны пад’язджалі да Менска, тым больш дзявіца пахмурнела. Цікава, Падгорскі яшчэ ў губернскім горадзе альбо выправіўся ў чарговую business-вандроўку? Усё ж такі кепска яна з ім абышлася, вось бы пабачыцца яшчэ разок. Дарэчы, і ў міс Бэнэт не адразу атрымалася зразумець самую сябе, было ж – спярша памылілася, а потым быў ёй дадзены другі шанц займець каханне. Вось і Яўгеніі Канстанцінаўне трэба неяк схітрыцца і незнарок спаткацца з Андрэем Вікенцьевічам. Дарэчы! Хаця насамрэч зусім не, але чамусьці панна Пракшына прыгадала пра нешта яшчэ менавіта зараз. Што ж там з бандай? Дзявіца ажно падскочыла на мейсцы. Ліхадзейскую тройцу так і не злавілі, ды толькі куды ж яны зніклі? А мабыць, ужо няма аб чым пераймацца і можна проста жыць далей, паціху абдумваючы свой геніяльны твор?..

Калі яны зайшлі ў дом, Яўгенія Канстанцінаўна ад парога пачала ва ўсіх фарбах распавядаць матухне з бабуляй аб апошніх здарэннях.

– Ды не часці ж ты, Генька! Галава ад цябе баліць, – паскардзілася пані Канстанцыя. – Вось зараз паабедаем, і ўсё распавядзеш. Толькі Ірада замкні дзе-небудзь, а то ўжо немагчыма трываць, як ён ежу кленчыць.

– Між іншым, madame, без Тэдзі мы б так нічога і не дамагліся, – пакрыўдзілася панна Пракшына. – Гэта ж ён знайшоў на стайні дукаты!

– Глядзі ж ты, – разгубілася бабуля. – Думалі – гаўнаед, а ён золаташукальнік!

– Maman! – абурана ўсклікнула матухна. – Які вы прыклад падаяце Жэнюшцы?

Пані Канстанцыя толькі адмахнулася і паважна аддалілася ў сталоўню. Але ж не паспелі яны скончыць dinner, які сёння адбыўся з нагоды іх вяртання значна раней, з візітам завітала Каця Мацвеева.

– Жэня, Жэня, што я табе зараз абвешчу! – яна ледзь не задыхалася ад захаплення: ці то ад нейкай навіны, ці то ад уласнай асобы. – Ты зараз проста памрэш!

Толькі б сама гэтага не зрабіла наўпрост у іхняй гасцёўні, пазбаўце. Панна Пракшына празмерным намаганнем выявіла на сваім твары зацікаўленасць.

– Я выходжу замуж! – Каця залямантавала так, што Яўгенія Канстанцінаўна, здаецца, пачула з бабулінага boudoir яшчэ адно новае слоўка.

– Сапраўды? Спадзяюся, гэта годны чалавек, – дзявіца кісла ўсміхнулася.

– О, Жэня, на свеце больш няма такіх, як ён! – сяброўка нават не думала сунімацца. – Залаты бландзін, мужнае падбароддзе…

– Калі ласка, не крычы так, – папрасіла панна Пракшына.

– …А вусы, о Божа, якія ў яго вусы! – Каця перайшла на вусцішны шэпт і нават зажмурылася.

Яўгенія Канстанцінаўна фыркнула:

– Толькі не кажы, што ты выходзіш замуж праз вусы! Мусіць жа ён мець і якія іншыя вартасці.