Губернскі дэтэктыў. Справа аб крывавых дукатах

Недзе пачуліся галасы, але яна не магла разабраць, аб чым яны гутарылі. Гук ішоў аднекуль здалёк і злёгку адбіваўся аб сцены, таму дзявіца вырашыла, што яе прывезлі ў нейкі закінуты склеп. Разумець бы толькі, у якой гэта частцы горада і як адсюль выбрацца, хаця яна і не была ўпэўненая, што дагэтуль знаходзіцца ў Менску. Панна Пракшына паспрабавала выслабаніць запясці, але дарэмна: нават штодзённая гімнастыка не дапамагала – ліхадзеі накруцілі столькі вузлоў, што і з дапамогай, відаць, разблытваць іх давядзецца доўга. Калі ўвогуле давядзецца. Яўгенія Канстанцінаўна ўсхліпнула, але ўцягнула пыл і спалохалася, што зараз пачне кашляць і тады зусім задушыцца ў гэтым мяху. Таму яна забараніла сабе страчваць самавалоданне і прыціхла.

Абы з Тэдзі ўсё было добра. Яна нават не паспела ўбачыць, ці дабег ён да кандытарскай альбо кінуўся яшчэ кудынебудзь. Толькі б не згубіўся. А раптам ён кінецца цераз дарогу, а там рамізнік? Нават жа не ўбачыць яго, такога маленькага і шэранькага, зусім зліваецца з брукаванкай, толькі залатая кудлатая галава мільгае. Панна Пракшына ўявіла на імгненне грукат цяжкіх колаў і жаласнае екатанне. Жах, нельга пра гэта думаць. Яна не будзе думаць, і яно не здарыцца. Вось, лепей так: Агапка абавязкова потым будзе выходзіць з дому – бабуля, як зазвычай, пашле яе па нейкай справе, не бывае так, каб пані Канстанцыя не зрабіла пакаёўцы з дзясятак найважнейшых даручэнняў на дзень! Тады дзяўчына ўбачыць psa і адразу забярэ яго дамоў. Вось так добра, так і будзе.

Але, напэўна, яе спахопяцца раней за Тэдзі. Толькі б прыгадалі пра яго, небараку, калі зробіцца ясна, што панна Пракшына знікла. Абы ён нікуды не збег, а сядзеў каля іх дома, каб шчанюка было відаць і з акна, і адразу па выйсці з параднага. Яўгенія Канстанцінаўна зноўку захвалявалася, стала хапаць ротам рэшткі паветра, якое трапляла скрозь радно, і адчула, як пачынае круціцца ў галаве. Спакойна. Трэба падумаць пра штосьці іншае, пра што заўгодна, толькі не пра Тэдзі. Навошта яны ўвогуле выходзілі? Ах вось што: яна ішла пабачыцца з нягоднікам Падгорскім. Але зараз дзявіца аддала б усё што заўгодна, каб іхняя сустрэча адбылася. І было б усё зусім не так, як меркавала панна Пракшына адразу, пакуль ішла да кандытарскай.

Цяпер дзявіца ведала, што менавіта з гэтым чалавекам поруч яна жадае пражыць усё сваё жыццё. Якая ж бязглуздая гэтая Каця, замуж зазбіралася, вядома ж! Няхай збіраецца і далей, толькі Яўгеніі Канстанцінаўне ўсё зразумела без залішніх слоў. І як яна толькі адразу не здагадалася? Відаць, трэ было апынуцца з мяхом на галаве, каб розум і позірк яе праясніліся. Падгорскі збіраўся ажаніцца не з якой-небудзь бесклапотнай рагатушкай, а з ёй, з самой паннай Пракшыной. Навошта ж яшчэ яму пышыраць business

і з’ядноўвацца з кімсьці ў лесапільнай вытворчасці? Ясна, што за намёкі. Напэўна і ў Вянгржэцкага ён сядзеў не проста так, а пільнаваў яе. Ды толькі вось не заўважыў Андрэй Вікенцьевіч, як дзявіцу пад самым носам у яго ды ў бацькоў ейных схапілі, заткнуўшы рот, каб не ўзняла крык, ды павалаклі ў процілеглы бок. А там зрушылі ў падваротніцу і, даўшы кругаля, запхнулі ў нейкую павозку, звезлі прэч. Як толькі гэта магло атрымацца на адным з самых тлумных скрыжаванняў? Хаця і не так ужо дзіўна – паабедзенная стома, няспешныя справы, кожны заняты сабой. Толькі яе панесла ліха абы-куды. А мабыць, і не было Падгорскага ў кандытарскай? Каляскі з пачварным Міро відаць не было. Ну вось, тады яна выйшла з дому ўвогуле дарэмна. Мо не збіраўся ён чакаць дзявіцу, і ўсё гэта яна толькі што выдумала?

Але былі ў яе і іншыя тэмы для абдумвання. Яўгенія Канстанцінаўна не магла ніяк зразумець, навошта яе выкралі. Чыіх рук з няпоўнай колькасцю пальцаў была гэтая справа, яна ўжо здагадалася. Цягнуць яе дапамагаў крывалапаму і рабаціністы хлопец, які балюча ўтыркаў ёй пальцы паміж рэбраў. Калі ж яна намагалася вырвацца і стукнула яго абцасам у шчыкалатку, дык бандыт увогуле даў дзявіцы ў каршэль. Так з ёю яшчэ ніколі не абыходзіліся, таму панна Пракшына далей вырашыла паводзіцца больш сціпла: а раптам гэта толькі пачатак? Усё ж памятала яна, што ліхадзеі гэтыя ўчынілі і з жоўтаквіточніцай, і з іхнім фурманам, няхай ён і сам забойца ды рабаўнік.