Белая муха, забойца мужчын

І было некалькі такіх асаблівых, жудасных сваёй небясьпекаю момантаў, калі мне здавалася, што я падаю — падаю з даху нашага дзевяціпавярховіка проста ў чорныя прастакутнікі на сьнезе. Аднойчы мы валтузіліся на канапе і мой твар апынуўся ў яе паміж ног, і я адчуў далёкі, але зусім новы для мяне пах, і затрымаўся там, схапіўшы яе за калені… На некалькі сэкундаў, усяго на некалькі сэкундаў, але гэта былі лішнія, зусім ня тыя сэкунды, пра якія можна забыцца і жыць далей, і што самае страшнае: яна цярпліва чакала, пакуль яны скончацца. Аднойчы, аднойчы, аднойчы.

Аднойчы я рвануў на сябе дзьверы прыбіральні, мне здавалася, яна ўжо даўно адтуль выйшла і была ў кухні — але яна сядзела там, і на імгненьне я пабачыў тое, што мне нельга было бачыць ні ў якім разе. Я рэзка зачыніў дзьверы, але пасьпеў пабачыць на яе твары ўсьмешку — зусім ня злосную. Аднойчы яна паклала мне на твар белыя калготкі, а сама выскачыла з пакоя, замкнула дзьверы і села за імі, я чуў, як яна дыхае. Яна чакала, што я буду рабіць. Я знайшоў у сабе сілы акуратна скласьці белую спакусу, пакласьці на крэсла і ўзяць у рукі кнігу. Рукі хадзілі хадуном. Я забыўся ўсе літары. Яна ўвайшла хвілін празь пятнаццаць, разьятраная і бледная, і выгнала мяне дамоў.

Я зусім перастаў выбіваць дываны. Цяпер гэта рабіла маці — і я назіраў за ёй з акна кватэры маёй Глюмдалькліч. Бо — ня ўголас, вядома — але я працягваў так яе называць. Маці злавалася, яна ня ведала, дзе я швэндаюся кожны дзень да самай ночы; набліжаўся Новы год.

14. Ружовыя дзьверы

Я прачнуўся на досьвітку ад таго, што на мяне хтосьці глядзеў. Па пакоі плаваў сонны дух нямытых чалавечых целаў. У куце ўсё гэтак жа качаўся, ціха стогнучы, Шпэцль. Давялося добра прадзерці вочы, каб атрымаць перад сабой досыць выразную карцінку: і зь яе на мяне, не міргаючы, пазіраў Міхаіл Юр’евіч, на дзіва бадзёры і вельмі жывы. І да таго ж у ранішнім сьвятле містычным чынам падобны да партрэтаў уладароў Замку — быццам за ноч яму пасьпелі зрабіць плястычную апэрацыю.

«Спите, — прамовіў ён злосна. — Спите, спите… Так, блядь, всю историю проспите нахуй».

Я зноў заплюшчыў вочы, але Міхаіл Юр’евіч схапіў мяне за плячо. Давялося падняцца, каб скінуць гэтую пабацькоўску ўладную руку. Разьмінаючы зацёклыя рукі, я асавела глядзеў на яго, а ён барабаніў пальцамі па стале.

«Оружие… Оружие! Здесь же оружия на одних стенах столько, что каждому в руки по две единицы можно дать. И тогда гестаповкам саблей по голове, в коридор и потом всех под корень. Мне б топор хотя бы — рука не дрогнула б. А внизу арсенал. Вот бы туда пробраться. Рискнешь, сынок?»

«Неа, — сказаў я, пастараўшыся ўкласьці ў голас як мага больш шляхецкай ляноты. — Я спаць хачу».

«Вот все вы такие, бульбаши, — зыркнуў на мяне Міхаіл сьвет Юр’евіч. — Потому и сидите в говне, что только спать да бульбу жрать умеете. Потому и приходится шевелиться мне, отставному вояке, чтобы и к вам история пришла. Да ты знаешь вообще, почему я здесь? Мне спешить надо. Потому как история стоит. А история не хер, чтобы стоять. Историю делать надо. Валить под себя и делать… Делать!»

І ён зноў грымнуў кулаком па стале, і атрымалася дужа музычна: барабанны бой пальцаў і потым гэты кароткі вагнэраўскі шум. Ад такога ранішняга гімну заварушыліся астатнія. З вар’яцкім выглядам падняліся з падлогі Паўлюк і Рыгор, вылез з-пад жонкі Віталік, гучна чхнуў немец.

«Гутэн морген! Я с вами согласен, дядя Миша, — выпаўз з-пад стала Цімур. — Надо что-то делать».

«Все потому, что бабам слишком много власти, — сказаў Віталік. — И начинается: пуси раёт, баба на мужика ревет, фемены всякие. Я по ящику смотрел. За бабами глаз да глаз нужен. Вот моей никогда такая фигня в голову не придет: на цыцках фломастером писать».

Ён пагладзіў жонку па галаве і ўшчыкнуў за смочку.

«Горела Ганна, — фальшыва засьпяваў Цімур, прыгладжваючы валасы. — Ой, горела… Горилла Ганна. Вот хорошее имечко для наших сучек. Я б нашу Немону Лизу так назвал: Горилла Ганна. А что, ей подходит. Эй, Горилла Ганна! Кофе хочу! И в туалет всем пора».

«Интересно, откуда у них оружие… — утаропіўшыся ў попельніцу на стале, задуменна сказаў Міхаіл Юр’евіч. — Хотел бы я знать…»

Усе ўздыхнулі — і ў мяне зьявілася адчуваньне, што мы яшчэ едзем у аўтобусе, і Замак яшчэ далёка, толькі не на ўзгорку, а пад намі, далёка пад намі. І ніхто ня выйдзе з зачараванага аўтобуса, ніхто, усе мы ляцім недзе над аблокамі ў нашым экскурсійным аўтобусе, і за вокнамі ледзяная вата.

«А я вам раскажу, откуда оружие! — сказаў раптам Віталік. — Просто это заговор. Мировой заговор. Они…»