Белая муха, забойца мужчын

Я падняўся і падышоў да Босай, адарваў кавалак яе сукенкі і, трымаючы яго ў руках, хутка апынуўся там, дзе жыла гэтая ачмуральная, духмяная, як толькі што скошаная трава, кроў. Пазбавіўся ад лішняга, стаў на калені перад ружовымі дзьвярмі. Босая дапамагла мне, яна села на стол і рассунула ногі. Мой рух быў хуткі і асьцярожны, і вось у мяне ў руках быў кавалак тканіны, пасярод якога гарэла пунсовая пляма, няроўная, наўскос, мудрагелістая, як герогліф. А можа, гэта мне толькі падавалася, што яна гарэла, гэтая пляміна — а насамрэч проста кавалачак Босай скочыў на белую тканіну, і запах так пякуча, што ў мяне ў вачах зьявіліся сьлёзы.

Мы моўчкі прыладзілі сьцяг на сьцяну. Я сеў на крэсла, я, нашчадак магната, слаўнага князя Саха-Якуцкага, якому належаў Замак, і тое, што вакол Замка, і пад ім, і неба, і хмары, і сонечны прамень. Босая ўключыла камэру і стала ў мяне за сьпінай. Я адчуваў, як кінжал лёг на маю шыю, падабраўся пад адамаў яблык, ціхенька зашаргатаў аб шчэць на ім. Я адчуваў цеплыню цела Босай, яе грудзі былі ў мяне над плячом. Яе подых ішоў проста ў мае валасы, і валасы варушыліся, нібыта я быў бясконца напужаны, напужаны, як дзіця ўначы, але не, мне не было страшна.

Мне было добра. І так добра, як у гэты момант, мне не было ніколі.

Камэра глядзела на мяне, як вычварэнец, што зазірае ў чужыя вокны.

«Перадай ім ад мяне прывітаньне», — шапнула Босая. І я пачаў гаварыць.

Гульня захапіла мяне адразу, нават ня трэба было настройвацца на патрэбны лад: я проста расказваў пра тое, чаму навучыўся за гэтыя дні. Кінжал на маёй шыі цьвярдзеў, а рука, што трымала яго, падрыгвала. Я скончыў свой зварот тым, што папрасіў выканаць усе патрабаваньні тэрарыстак, я не агучваў іх, а проста сказаў «усе», я прасіў падумаць пра мяне і ўсіх закладнікаў, інакш… «Інакш нам ня выйсьці адсюль жывымі», — сказаў я і замаўчаў. Кінжал уціснуўся ў маю шыю зь небясьпечнай сілай, здавалася, зараз ён пырсьне крывёй, ягонай халоднай кінжальнай крывёй, або маёй блакітнай, або падобнай да туману ў цемры крывёй Замку. Мы памаўчалі крыху, пазіраючы ў камэру, як дурні, і толькі потым Босая прыбрала лязо і, стомленая, выціснутая, высокая, як цень на мурах, падышла і выключыла гэтае непрыстойна-неміргатлівае вока.

«Зрабі мне добра», — папрасіла яна, разглядваючы мой твар так недаверліва і патрабавальна, быццам бачыла яго ўпершыню.

17. Дачка велiкана

Цяпер, азіраючы зь вежы ўжо знаёмы краявід, я змог нарэшце ацаніць, што насамрэч робіцца вакол Замку. Па пэрымэтры была мёртвая зона, мэтраў дзесяць, а там, дзе яна канчалася, стаялі карычневыя аўтафургоны. Вельмі шмат карычневых фургонаў, што дакраналіся адзін да аднаго квадратнымі азадкамі і тупымі пысамі. Фургоны бяз вокнаў. За імі мільгалі людзі ў чорным, людзі ў шэрых касьцюмах, людзі ў масках, людзі са зброяй. І ніводнай жанчыны. Адны людзі. Нібыта іх прыгнала сюды нейкай выбуховай хваляй. А далей, за карычневым поясам, якім быў падпяразаны Замак, нічога не зьмянілася. Гэтаксама, як і раней, як стагодзьдзі таму, жаўцела дарога і зелянеў луг. Усё гэтак жа выглядвала з-за далягляду вялікае і справядлівае, як апошняе пакараньне, сонца.

Карычневы пояс, завязаны, каб задушыць Замак. Нас і праўда рыхтаваліся вызваляць. Мяркуючы па ўсім, адзіным, што нас ратавала, быў загад са сталіцы правесьці ўсё безь ніводнай ахвяры. Зрабіць усё так, каб кожная з тэрарыстак апынулася ў клетцы, а кожны з закладнікаў мог выступіць сьведкам на будучым судзе.

У Босай не было шанцаў. І яна гэта ведала.

«Чаму цябе завуць Босай?» — запытаўся я, прыбіраючы са стала Фалічны Сымбаль.

«А чаму мяне мусяць зваць неяк іначай? — ускінула яна бровы і бліснула мушынымі вачыма. — Каму належыць маё імя? Ня мне дакладна. Чуў такі верш? Я прачытала яго выпадкова, у адной кніжцы, зусім ня тут, зусім у іншым жыцьці. Але гэта праўда: ня мне».

Яе ўвесь час трэба было зьдзіўляць — інакш яна не гуляла. У мяне было выразнае і прыкрае адчуваньне, што зараз яна пакліча Нямону Лізу, і мяне адвядуць назад, да тых, чыя кампанія пасавала мне больш, чым таварыства тэрарысткі ў разарванай унізе белай, занадта белай нягледзячы на бруд сукенцы.

«А якое імя ў мяне мусіла б быць, па-твойму? — спыталася яна, пусьціўшы свае пальцы бегаць па клявіятуры. Ультыматум, шчоўкалі пальцы, ультыматум, ультыматум. А потым раз, і: Глюмдалькліч.

Дзяцінства, Сўіфт, кукурузныя палачкі з халодным, пастэрызаваным, гарадзкім малаком. Гісторыя Гулівэра, які трапіў у краіну волатаў. Краіну хадзячых замкаў, для якіх ён быў усяго толькі ліліпутам. Зусім як тыя заклапочаныя людзішкі ўнізе.

Я падумаў і прамовіў, раптам прыгадаўшы свае шаснаццаць: «Глюмдалькліч».

«Што? — засьмяялася яна з палёгкай. — Я гэта ня вымаўлю. Гэта яшчэ што за тытул? Хаця пачакай, недзе я гэта ўжо чула. Глюм-што там далей?»

«Гэта ня тытул, гэта Сўіфт, — патлумачыў я. — Ягоныя падарожжы Гулівэра. Мы з табой чыталі некалі…»

«Ну вось, пачынаецца… Мы з табой… — яна пазяхнула. — І што там? Нешта чыталі, так… Але я ня памятаю ніякай Глюм-да-ключ».