Белая муха, забойца мужчын

З гэтага дня Ліза пачала жыць з тралейбуснай Рукой. Рука кожны дзень зьяўлялася на тым прыпынку, дзе Лізе трэба было перасесьці на тралейбус, што ішоў да самай мастацкай школы. Яна ехала разам зь Лізай у тым, другім тралейбусе і з кожным разам рабілася ўсё больш настойлівая. Цяпер яна была ўжо ня мяккая, а цьвёрдая, маленькая цьвёрдая Рука, якая ўпіралася ў Лізін азадак, пакуль пальцы, шмат пальцаў, бегалі па Лізінай скуры і шукалі тое, чаго ім хацелася. Ліза маўчала, сьцяўшы зубы. Рука дзейнічала. Так мінуў тыдзень, на выходных Ліза адпачывала ад Рукі, а ў панядзелак усё паўтаралася, і ў аўторак рука зноў была тут як тут. А людзей у тралейбусах менш не рабілася, куды там, іх было ўсё больш і больш, быццам Рука запрасіла іх ехаць менавіта ў гэтым тралейбусе, у гэты час, быццам Рука зрабіла іх сваімі хаўрусьнікамі. Людзі хавалі Руку ад Лізы, Рука хавалася ў Лізы ў майтках, Рука адшуквала Лізіны апухлыя цыцкі, а Ліза хавала ад усіх гэты паскудны, мярзотны сакрэт. Дотыкі былі ўсё нахабнейшыя, здаецца, Рука лічыла, што Ліза належыць ёй, што Ліза — яе мёртвая здабыча. Але Ліза не хацела паміраць. Ліза хацела выплюнуць гэтую Руку зь сябе — але выплюнуць яе так, каб ніхто ня бачыў, не выходзіла. Бацькі навучылі Лізу ніколі не пляваць прылюдна.

Сталася так, што аднойчы, у асабліва халодны дзень, у мастацкай школе прайшла вечаровая выстава. Таму Ліза ехала дамоў пазьней, чым звычайна. Якім жа гэта было шчасьцем — ехаць у паўпустым тралейбусе; у ім нават былі вольныя месцы. Але цяпер Лізе не хацелася садзіцца, яна стала каля дзьвярэй і радавалася таму, што яе цела больш нікому не замінае. У яе было адчуваньне, што сам тралейбус зрабіўся большы, і пра гэта было так забаўна думаць: што тралейбусы зьмяняюць цягам дня свае памеры — раніцай яны зусім тоўстыя і малыя, удзень цесныя і вузкія, памерам з драўляную скрыню ў руках велікана, а ўвечары яны вырастаюць, імчаць, вольныя, набраўшы паветра ў грудзі. Ліза ехала дахаты, ехала пераможцай конкурсу на найлепшы малюнак, Ліза была ў міры і суладзьдзі са сваім Целам, Лізе хацелася чагосьці смачнага.

І калі ў гэты момант да яе зноў прыйшла тая самая Рука, яна спачатку проста не паверыла. Гэта ня быў час Рукі. Рука ніколі не зьяўлялася па дарозе дахаты. Рука заўжды прыладжвалася да Лізы ў той самы час і на тым самым месцы. І гэта значыла, што Рука высачыла Лізу. Што сёньня раніцай яна выйшла разам зь Лізай каля школы, цярпліва чакала яе на ганку, села разам у паўпусты тралейбус.

Пасажыраў у тралейбусе было мала. Але ніхто ня бачыў Рукі.

І тады Ліза азірнулася.

Рука кінулася назад, панічна высьлізнула з-пад Лізіных майтак, пакінуўшы на скуры свой уладны і мярзотны дотык.

За сьпінай Лізы стаяў непрыкметны мужчынка у надзьмутай куртцы. Маленькі такі мужчынка, з тых, каго мама Лізы пагардліва называе «мужичишка». Зусім маленькі мужчынка гадоў сарака. А можа, і пяцідзесяці, а можа, і шасьцідзесяці. Галоўнае, што назваць яго маленькім хлопчыкам ніхто ня мог, нават калі б захацеў. А менш за ўсё гэтага хацеў сам мужчынка, які цяпер хаваў у кішэні… хаваў у кішэні яе… яе…

Руку.

Ён засоўваў Руку ў кішэню, а яна не залазіла. Рука была разьдзьмутая, як ягоная кітайская куртка, Рука была ўзбуджаная, разагрэтая Лізіным цяплом, напоеная за ўсе мінулыя дні Лізінай скурай, Рука была ўладная і варушыла пальцамі, якія працягвалі шукаць штосьці, але ўжо не знаходзілі. Рука не зьмяшчалася ні ў кішэнь, ні ў тралейбус, ні ў Лізіны вочы. Рука была відавочная, Рука была брыдкая, валасатая, чужая, брудная, Рука, якая ператварала ў магільную зямлю ўсё, да чаго дакраналася.

Мужчынка зь нянавісьцю паглядзеў на Лізу, адвярнуўся, зноў зірнуў на яе спадылба, не даючы рады сваёй Руцэ, і потым выпучыў свае маленькія вочы, стаў красавацца перад Лізай, паказваючы ёй усім сваім выглядам, што гэта быў ён, ён, ён, гэтая ягоная Рука прысабечыла Лізу і карысталася ёй увесь гэты час. Мужчынка глядзеў на Лізу, і на маленькім твары ягоным быў выраз пераможцы, выраз чалавека, які мае права рабіць зь Лізай усё, што захоча, мужчынка ганарыўся тым, што ён зрабіў, ён ганарыўся сваёй Рукой, ён шчыра не разумеў, што тут такога.

«Табе ж спадабалася, праўда?» — было напісана ў яго на твары.

«Ты ж нікому ня скажаш пра чарадзейную Руку, якая дала табе так шмат асалоды?» — было напісана на ягоных вусіках.

«Ты ж разумная Ліза?» — было напісана ў яго на кадыку.

«Што вылупілась? — закрычаў мужычок. — Што ты вылупілась, карова?»

Ліза маўчала, ня здольная адвесьці вачэй ад ягонага перакошанага твару.

«Да каму ты нужна! — закрычаў мужычок. — Красавіца, блядзь, нашлась! Карова!»

Спачатку Ліза спадзявалася, што ён п’яны. Але цяпер было ўжо ўсё роўна.

«Да ты на себя пасматры! — мужчынка крычаў, ужо нібыта апраўдваючыся, але пры гэтым заклікаючы ў хаўрусьнікі іншых пасажыраў. Тыя глядзелі на іх зь Лізай — а дакладней, на іхныя адбіткі ў цёмных вокнах, і думалі пра вечныя каштоўнасьці. — На себя, гавару, пасматры, малая! Карова ты, блядзь, сала адно, скажы спасіба, что жопу тебе памацал, ніхто ж ня купіцца большэ!»