Белая муха, забойца мужчын

Дзяўчаты ня ведалі, што ім адказаць, і з сорамам зразумелі, што нэрвова сьмяюцца. Тонка, нэрвова і зусім па-дзявочаму.

«Вижу, что из этих, — задаволена сказаў таксіст. — Лесбияночки. Я таких возил уже. У вас же какой-то клуб был, да? Закрыли, да? Не, я нормально отношусь. Если девчонка с девчонкой — это ничего. Красиво даже бывает…»

Ён пачакаў адказу і пабарабаніў пальцамі па стырне. Машына збочыла ад праспэкту налева і цяпер стаяла на чырвонае, на пераходзе — абсалютна пустым.

«Может, вам музычку включить?»

Уключыў. Ноч імкліва апала некуды, пад колы, пад сядзеньні, якія раптам зрабіліся такія мулкія. Засталася адна цемра — і пранізьлівыя, калючыя агні, якія больш ня радавалі вока, а калолі, як лямпы. Тысяча няўтульных лямпаў. Горад спыніўся, замёр, выставіўшы паўсюль агароджы.

Таксі зноў рушыла.

«А как вы вообще жить собираетесь, а, девчонки? Нет, мне интересно просто. Вот зачем вы живете на свете? Во всем какой-то смысл есть, а у вас? Не, не хотите, не отвечайте, мне-то что, я вас отвезу — и у каждого опять своя жизнь, свои проблемы…»

Таксі запаволілася, дрэвы запоўнілі машыну сваімі ценямі, дзяўчаты ўжо ня бачылі твараў адна адной, былі толькі рукі, счэпленыя так моцна, што іхная воля не магла іх расчапіць.

«Молчите вот… Молчаливые такие девушки пошли. Пошли-поехали. На такси поехали… Он сказал поехали…» Мармычучы гэтую бязглузьдзіцу, таксіст дадаў хуткасьці, абагнаў нейкі заблукалы аўтобус і дастаў вольнай рукой тэлефон.

«Так точно, — сказаў ён, і ў голасе пачулася ўсьмешка. — Да, жди».

І таксі зноў разагналася, ня горш, чым на праспэкце. Дзяўчаты на заднім сядзеньні намагаліся расчапіць рукі — але нічога ў іх не выходзіла. Быццам зачараваў хто. Яны былі настолькі гэтым занятыя, што не заўважылі, як машына павярнула зусім ня там, дзе трэба, ня там, дзе, праехаўшы ўсяго некалькі прыпынкаў, можна было здалёк, нават праз начную цемру, пабачыць белы дах іхнага нядаўна адрамантаванага дому.

«Вы, девчонки, понятное дельце, можете мне не верить, — сказаў таксіст. — Но я точно знаю, что это лечится. Я сам видел, все лечится. Простыми народными способами. Лекарства нам незачем, лекарства нам ни к чему, почему-да-почему, по качану, по качанчику…»

Цяпер яны імчалі ў адваротны ад іхнага дому бок. Не закрываючы рот, таксіст гнаў у незнаёмы дзяўчатам на заднім сядзеньні раён: крывыя дамы, высокія брамы, чорныя, наглуха задраеныя, як люкі, вокны. Машына спынілася. Ля высокага плота іх чакалі некалькі мужчын, якія адчынілі дзьверы з абодвух бакоў.

«Добро пожаловать», — сказаў адзін.

«Удачи!» — сказаў таксіст і зьехаў, міргнуўшы фарамі.

У цёмным непрыкметным доме, за высокай брамай, за жалезным плотам дзьвюх дзяўчат вучылі, як правільна жыць у Краіне Замкаў.

Вучылі, што такое любоў і ў чым сэнс жыцьця.

Іх хацелі зрабіць карыснымі. Іх хацелі зрабіць такімі, каб яны маглі бяз страху езьдзіць уначы па вялікім горадзе, залітым агнямі. Іх вучылі бясьпецы жыцьцядзейнасьці. Іх хацелі зрабіць дзяўчатамі, якія не маўчаць, калі ў іх пытаюцца пра нешта мужчыны са стырном у руках.

Калі б яны пайшлі дамоў пехатою, дык дайшлі б толькі ўраньні. А так апынуліся там ажно ўвечары.

Іх вучылі, што такое любоў. І адну зь іх навучылі, а другая была тупая. Нічога зь яе так і ня выйшла, адна мярзота бязмозглая. Лячылі, лячылі, ды не далячылі, лекавалі, лекавалі, ды ня вылекавалі. Толькі і навучылася ў жыцьці, што страляць ва ўпор па жывых мішэнях. Хіба гэта годны занятак для жанчыны?

Наўрад ці. З глузду можна зьехаць, думаючы пра ўсё гэта, праўда?

Каб не звар’яцець, у нас на кожны выпадак ёсьць лічылка.

Годны занятак для чарцянятак, годны занятак для голых пятак, годны для матак, нягодны між кратак: годны, нягодны, годны, нягодны, го.

25. Carmen de Bisonte

Са страхам, гнюсным страхам здрадніка я вяртаўся ў нашу вязьніцу — Босая загадала мне вярнуцца туды, і мне нічога не заставалася, як паслухацца. Гэтым разам я ішоў паўз цяністыя, пустыя калідоры адзін, без канвою, ішоў і думаў пра яе іранічныя, кінутыя праз плячо словы: «Даць табе зброю — дык ты сам першы і застрэлішся… Закаханыя белыя гетэрасэксуальныя мужчыны заўжды б’юць не туды».

Мне здавалася, што ў мяне ўсё напісана на твары: гэтая шчасьлівая ноч, першая шчасьлівая ноч за доўгія гады папяровага корпаньня і генэалягічнага гніеньня, раніца сярод жаночых ног, мая недарэчная сьляза, за якую я сябе ненавідзеў — тая самая пошлая «скупая мужская», якая ператварылася ў сапраўднае румзаньне, на вачах ва ўсёй банды. Не ва ўсёй, вядома… Колькі іх было ў Замку? Па маіх падліках, чалавек пятнаццаць, ня болей. Пятнаццаць дзевак, зь якіх я ведаў хіба толькі шасьцярых. Як яны будуць бараніцца? Замак вялікі… Пятнаццаць чалавек на сундук мерцьвяка… Пятнаццаць дзевак супраць усёй Краіны Замкаў.

Дзіва, але калі я ўвайшоў у нашую вязьніцу, прыкрываючы твар рукой, ніхто нічога не заўважыў. Мужчынская частка вязьняў была занятая абмеркаваньнем становішча і не зьвярнула на мяне ніякай увагі. Яны сядзелі за сталом і наліваліся крывёй гераізму. Група гарманальна нестабільных істотаў з паталягічнай прагай подзьвігу.