Белая муха, забойца мужчын

«Мы далжны ўсё зьдзелаць самі, — даводзіў Рыгор на мове суседзяў, меркавалася, што ім за сьцяною ўсё чуваць. — Далжны асвабадзіцца да таго, как нас перастраляюць тут па аднаму».

«Как маленьких зубров, — дадаў Кунцэ. — Я тоже хочу пострелять. Только охота, ничего личного».

«Молодец немец, — сказаў Міхаіл Юр’евіч. — Настоящий мужик!»

«Да всем на нас наплевать, Михаил Юрьич, — сказаў Цімур. — В нормальной стране давно б уже спецназ послали. А эти боятся Запада. Выборы на носу, вот и виляют… Хотят сухими из воды выйти… Не получится…»

«Они хотят нас красиво освободить, — падаў голас Віталік. — Краси-и-иво, понимаешь? И вообще, им там видней, если не штурмуют, значит, есть причины. Значит, есть шанс, что гестаповки сдадутся без боя! Ну не хочу я подыхать из-за дурости! Не хочу. Лично я готов отдать свой подвиг кому-нибудь другому. С кем махнуться?»

«А я за тебя головой поручился… — з бацькоўскай прыкрасьцю сказаў Міхаіл Юр’евіч. — Сынок…»

«Кончайте ныть, белорусики, — сказала сьцяна. — Русские не сдаются. Попляшем еще. Эх, братушки… Как же вы допустили? С вашим-то порядком?»

«Да они всегда так, — прамовіла сьцяна іншым голасам, басавітым, прыгожым, нутраным. — Только вид делают, что братья. А сами чуть что — в кусты. Нам поднасрать — милое дело, да? А мы ж вас как родных…»

«Это случайность, господа! — заявіла гаспажа Ацтэцкая. — В семье не без урода! В каждой стране могло случиться. И не надо нам здесь рассказывать, мы к вам всегда с любовью, у меня сколько экскурсий было с россиянами — одни хорошие отзывы, люди всегда хотят еще приехать, все довольны! Просто не повезло… С кем не бывает…»

І яна маркотна ўсхліпнула, узяла са стала халодны бяляш, пачала засяроджана жаваць.

Рэч у тым, што на трэці дзень запасы замкавай рэстарацыі «Пан або прапаў» скончыліся — двое сутак натоўп людзей і жанчын еў па найвышэйшым разрадзе, і вось «Пан» нарэшце «прапаў». Цяпер нас кармілі кепска разагрэтымі піцамі са сьлядамі абмаражэньня, бледнымі бясформеннымі беляшамі зь мясцовага бістро і рознымі кандытарскімі акамянеласьцямі. Мо таму настрой у маіх братоў па няшчасьці штохвіліны пагаршаўся. У пакоі насьпяваў бунт.

Я сядзеў ля акна і глядзеў на пусты двор. Відавочна, тэрарысткі рыхтаваліся да ранішняга ўварваньня на іх тэрыторыю. У нетрах Замку адчуваўся рух, дзесьці чуўся тупат і сьмех. А можа, нас і праўда перастраляюць, калі Ультыматум не падзейнічае? Ці змогуць яны забіць таго, хто сядзеў сёньня раніцай у іх пад нагамі, плакаў і глядзеў, як яны пераадзяваюцца? Джэк Патрашыцель зможа. Яна падавалася мне самай лютай з усіх. А вось Босая… Здаецца, у яе быў нейкі плян. У яе не магло ня быць пляну. І гэтая зброя… Уначы мімаходзь, жартам, я запытаўся ў яе, дзе даюць такія Фалічныя Сымбалі, у якім жэнсавеце. І замест адказу атрымаў падазронае, няўцямнае, абыякавае: «У мяне шмат знаёмых кабет, у самых розных кутках сьвету… Ты нават не ўяўляеш, на што здольныя жанчыны».

Пэўне, яна сказала гэта, каб паказаць, што за ёй стаіць сапраўдная сіла. Але я не паверыў. За Босай было толькі пятнаццаць мадмазэль на сундук мерцьвяка. Пятнаццаць даведзеных да адчаю дзевак. А за намі была Гісторыя і Дзяржава. І Дзяржава цярпліва чакала, калупаючыся ў носе, пакуль мы разьбіраліся паміж сабою, на чым стаіць сьвет.

«Как ты думаешь, чем это все кончается?» — прамовіў ласкавы голас у мяне пад вухам.

Гэта быў Кунцэ, які падышоў да мяне нячутна, і паклаў мне на плячо тоўстую руку. Мяне перасмыкнула. Я адчуў, што зараз зноў заплачу.

«Чем-чем, — адказаў я, не абарочваючыся. — Вас чапаць ніхто ня будзе, вы ж іншаземцы. Там, за мурамі, ужо і пасол, відаць, бегае. Валнуеццо».

«Я люблю убивать зубр, — задуменна сказаў Кунцэ. — Расскажи мне про книги, где есть зубр. Если приеду домой жиф-здороф, найду, буду читать. Я всегда хочу знать, кого убиваю. Если бы все знали, кого убивают, будет меньше страдания. Только охота, спорт».

«Кніга… — працадзіў я скрозь зубы. — У нас ёсьць ня кніга, а песьня. Песьня пра зубра. Па вялікім рахунку, яе мусіць ведаць кожны беларус. Яе вывучаюць у школе — каб адразу ж забыць…»

«О, говори, пожалуста, по-русски, — паморшчыўся Кунцэ. — Я совсем не понимаю муси-веда и рахунок».

«Хорошо! Песня про зубра — это ты понимаешь?» — сказаў я злосна.

«Да», — ён задаволена кіўнуў, аблізнуўшы пульхныя вусны.