Белая муха, забойца мужчын

І яны, вядома, мелі рацыю. Большасьць заўжды мае рацыю і да хлебу надзённага ёй дастаецца салат «Цэзар». Галоўнае, каб сярод большасьці была хаця б адна жанчына, якая будзе прадстаўляць інтарэсы Евы на тым няспынным судовым працэсе, што завецца Гістарычным. Легчы дзеля легітымнасьці на яго ложа — сьвятая справа, абавязак сапраўднай кабеты.

Ніякага фэмінізму тут не было, бо не магло быць. Дзеўкі былі, а фэмінізму не было — таму што гэта было слова ня з нашага лексыкону. У беларускай мове не магло існаваць слова «фэмінізм». І на гэта былі нават фанэтычныя падставы: кожнаму, хто калі-кольвечы вучыў беларусіш, хаця б раз у жыцьці казалі, што гук «ф» не ўласьцівы нашай жытне-баравой мове. Беларусы змагаліся з гэтым гукам як маглі, цягам многіх стагодзьдзяў, упарты гук лез на нашую зямлю, але яго праганялі, віламі, цапамі і мячамі, грабелькамі і саўкамі, шуфлямі і газонакасілкамі. Беларусы нішчылі паганы гук, трушчачы яго на часткі, ператвараючы ў «хв», у «п», у пыл: Хведар, хвартух, картопля. «Фэмінізм» гучаў вусьцішна і быў чужы чульліваму беларускаму вуху. «Хвэмінізм» — гэта было сьмешна і бяскрыўдна.

Таму ніхто тут не казаў пра «хвэмінізм» — няма сур’ёзнай зьявы, няма слова, а няма слова — няма праблемы.

Праўда, потым высьветлілася, што відэа, якое запісала Босая, нарабіла ў сеціве шуму. Ануча на сьцяне, белая з чырвонай плямай, твар маладой жанчыны, па-мусульманску прыкрыты, вочы зь нездаровым бляскам, голая рука, што зь нежаночай цьвёрдасьцю трымала скрадзены ў Замку кінжал ля горла разгубленага чалавека гадоў сарака, які мямліў у камэру дзіўны, няўцямны тэкст. Тэкст, які яго, відавочна, прымусілі завучыць на памяць, прыгразіўшы адрэзаць яйцы…

Усё гэта зрабіла ўражаньне. Са стакгольмскім сындромам усё было ясна, але тут было і нешта іншае, для чаго не існавала звыклых тлумачэньняў. Мужчына, каля горла якога блішчэў кінжал, гаварыў бязглуздыя рэчы. Пра тое, што ён не адчувае да тэрарыстак ні злосьці, ні пагарды, пра тое, што яны — адзіныя вольныя людзі ў Краіне Замкаў, пра тое, што Наша Вялікая Гісторыя — гэта танны сэрвіз, які дораць на вясельле, пра тое, што ён просіць улады выканаць усе патрабаваньні бандытак.

Тысячы камэнтатараў на самых розных форумах абмяркоўвалі гэтае «кіно» — і дзевяцьсот дзевяноста зь іх сыходзіліся на думцы, што тых дзевак трэба стэрылізаваць, пастрыгчы і адаслаць на папраўчыя работы ў салігорскія шахты. Калі яны не пасьпеюць перайсьці граніцы, вядома, — граніцы Эўразьвязу або здаровага сэнсу, калі нікога не пасьпеюць забіць або зьнявечыць, бо ў такім разе іх абяцалі проста разарваць на часткі. Якія часткі?

О, гэта ведалі ўсе, кожны чалавек ведае, з чаго складаецца жанчына, «из чего же, из чего же, из чего же сделаны наши девчонки?» Жанчына складаецца з рукі, каб мяшаць суп, зь дзіркі, каб засоўваць туды які-небудзь больш сэнсоўны, чалавечы орган, з задніцы, каб яе мацаць, і з голай нагі, якую так прыемна сузіраць у сьпякотныя летнія дні, калі над горадам смог і хочацца халоднага піва. На гэта і прапаноўвалася разарваць мярзотных дзевак, і раздаць часткі тым шчасьліўчыкам, якія перамогуць у нашых конкурсах «Вышылета зь Віялетай» і «Беларусь — Краіна Замкаў».

Мудрыя дзяржаўныя мужы, між тым, ламалі сабе галовы, што ім рабіць. Патрабаваньні тэрарыстак нельга было выконваць ні ў якім разе — бо гэта было зусім ня мудра і не па-дзяржаўнаму. Гэта магло падарваць прэстыж краіны.

Дый былі б там нейкія прыстойныя патрабаваньні… Грэх адзін. Адпусьціць ашалелую карову. Пасадзіць на яе месца некалькі гвалтаўнікоў: дый не гвалтаўнікоў ніякіх, а нармальных хлопцаў, у якіх усё жыцьцё наперадзе, ну падумаеш, адзін раз спэрма ў мазгі ўдарыла, з кім не бывае, не псаваць жа ўсё жыцьцё маладому чалавеку? Дазволіць пару підарскіх вечарынак. Але далей ішлі ўжо зусім ненармальныя рэчы. Вось гэта, напрыклад: дазволіць жанчынам з вышэйшай адукацыяй мець зброю.

Астатняе ўжо было поўнай бязглузьдзіцай: зьнесьці ў краіне ўсе помнікі і засадзіць тыя месцы кветкамі і дрэвамі. Увесьці ў школьныя і ўнівэрсытэцкія праграмы абавязковае штодзённае вывучэньне твораў Джонатана Сўіфта. Выпусьціць навукова-папулярны адукацыйны фільм для дзяцей і моладзі пра тое, як Айцы Нацыі самаапладняюцца, каб яе нарадзіць. Увесьці ў ВНУ курс жаночай гісторыі сьвету — быццам гісторыя, Вялікая Гісторыя, мае пол. Брэд какой-та.

І собіла ж здарыцца гэтай гісторыі з Замкам акурат у такі час, калі мудрым дзяржаўным мужам было важна прадэманстраваць сваю надзвычайную мудрасьць у дачыненьні ня толькі да людзей, але і да… Да кабет, вядома ж, да іх. У самы разгар году, што быў абвешчаны ў Краіне Годам будучай маці Траіх Дзяцей, у час, калі ўвесь народ Краіны Замкаў як адзін чалавек зьвярнуў увагу на праблемы мацярынства і выхаваньне дзяўчат, неўзабаве пасьля знакамітай прамовы галоўнага зь дзяржаўных мужоў пра тое, што ніводная жанчына да сарака гадоў ня будзе сёлета рэпрэсаваная і ён дае слова мужчыны, што выканае гэтае абяцаньне — Босая і яе банда падкінулі справядлівым дзяржаўным мужам такі брыдкі сюрпрыз.