Белая муха, забойца мужчын

Урадавая прэса маўчала, як крынічнай вады ў рот набраўшы, але ўрад бамбавалі пытаньнямі іншаземцы. Асабліва галоўнага дзяржаўнага мужа.

Аднак гэты муж меў свае пляны адносна тэрарыстак. Тры дні ён ім міласьціва даў, дэманструючы сваю гуманнасьць і цывілізаванасьць, і ў размове з замежнымі пасланьнікамі набраў нямала пунктаў, урачыста паабяцаўшы, што пастараецца вырашыць праблему без адзінай кроплі крыві. Але ў вузкім коле сваіх людзей ён распарадзіўся ўзяць дзевак Босай жывымі і кожную, чуеце, кожную пакласьці перад відэакамэрай і ўсыпаць ёй трыста бізуноў, а потым прыгнаць роту салдатаў і хай навучаць гэтых сучак любові. А фільм зрабіць у трох копіях: адну яму, адну прадаць за мяжу, каб папоўніць дзяржаўны бюджэт, а трэцюю паказваць усім, хто паспрабуе расхістаць асновы Краіны Замкаў, дзе ніводная жанчына ніколі не зазнавала несправядлівасьці і не зазнае.

Трэба аддаць належнае мудрасьці ўсіх дзяржаўных мужоў, нават самых захудалых. Зь дзеўкамі Босай спрабавалі гаварыць: з выкарыстаньнем самых гуманных мэтадаў псыхалягічнага ўзьдзеяньня і найноўшых тэхналёгій — такіх, як звычайны скайп.

З тэрарысткамі гаварылі псыхолягі ў белых халатах. Белыя калготкі паслалі белыя халаты ў белыя сьнягі небыцьця (вядома, кажучы фігуральна).

З тэрарысткамі гаварылі шмадзетныя маці — і вярнуліся, як гаспадарчага мыла зьеўшы, да сваіх дачок, забараніўшы ім хадзіць у цёмную пару сутак каля бэзавых кустоў.

З тэрарысткамі гаварыла нават дэпутатка Раброва, адзіная жанчына ў народным сходзе Краіны — і была абпляваная дзеўкамі Босай проста праз экран, што было прызнана цудам і прыцягнула ўвагу вядучых распрацоўшчыкаў кампутарных сыстэм новага пакаленьня.

Да тэрарыстак нават прыехаў са сталіцы знакаміты пісьменьнік Міхась Барадаўкін. Седзячы на плястыкавым крэсьле перад раскладзеным на капоце машыны казённым ноўтбукам, ён выціраў пот з ілба і ўзіраўся ў захутаныя нечым белым твары самых сапраўдных фашыстак, зь якімі яму на дзяржаўнае даручэньне трэба было правесьці выхаваўчую гутарку.

«Дзяўчаты, — сказаў жаласьліва Міхась Барадаўкін. — Мілыя мае дзяўчаты. Я Міхась Барадаўкін, я пішу вершы, якія ведае ўвесь народ. Той народ, які вас выкарміў, выпаіў малаком мацеры. Паслухайце хоць раз Свайго Паэта!»

«Такіх ня знаем», — суха прамовіла дзеўка з шалёнымі каровінымі вачыма і выключыла скайп.

Наступную спробу Міхась Барадаўкін зрабіў празь некалькі гадзін. Ён думаў неўпрыкмет зьехаць дамоў у сталіцу, туды акурат ішла падарожная міліцэйская машына — але яго перахапілі на паўдарозе няветлівыя людзі ў пінжаках, прыцягнулі пад белы ручкі да манітора і зноў вывелі на сувязь.

«Приказ держать вас тут, пока не уговорите», — з смурной зласьлівасьцю сказалі пінжакі. Сталі вакол яго кругам, упіўшыся вачыма ў дзевак, якія зноў зьявіліся ў маніторы, крыху зьдзіўленыя, што бачаць перад сабой той самы спацелы пажылы твар.

«Дзяўчаты! — урачыста сказаў Міхась Барадаўкін, цяжка дыхаючы. Было горача і неяк ненатхнёна (добрае слова, адзначыў сам сабе паэт). — Заклікаю вас падумаць пра нашы народныя традыцыі, якія заўжды трымаліся на жанчынах, вось на такіх самых, як вы. У нашай старадаўняй краіне жанчына заўсёды была храніцельніцай дамашняга ачага, надзейнай апорай мужчыну, ягоным верным двухногім таварышам і слугой. Што сталася б з нашай Бацькаўшчынай, калі б не спрадвечны закон палавой сэгрэгацыі? Апеты ў нашым старадаўнім фальклёры. Колькі існуе прымавак пра вас, жанчын, пра ваш розум і вашую бязьмежную цярплівасьць? Ня мела баба клопату — купіла парася, баба хрома — сядзі дома, курыца ня пціца, баба не чалавек, баба з возу — каню лягчэй…»

Тут Міхась Барадаўкін нутром адчуў, што кажа нешта ня тое, асекся, закусіў губу, выцер пот і склаў смаркатку ў нагрудную кішэнь са значком Саюзу пісьменьнікаў.

«Дзяўчаты, мілыя мае дзяўчаты! — усклікнуў ён, адвярнуўшыся ад экрана і зьвяртаючыся хутчэй да мужчын у пінжаках, чым да ненавісных дзевак. — Богам прашу, вы ж маці, кожная з вас носіць пад сэрцам радзімы кусок, паслухайце мяне! Я ўжо стары чалавек і з вышыні сваіх гадоў хачу сказаць: кіньце вы гэтыя апасныя ігрышчы, адпусьціце людзей! А, і баб таксама адпусьціце! Дзетак малых пашкадуйце! У вас жа ёсьць дзеткі?»

«Не», — коратка адказала адна з тэрарыстак і выключыла Міхася Барадаўкіна, выключыла бесцырымонна і груба, быццам яго і не існавала, быццам не напісаў ён некалькі тамоў кніжак пра Бацькаўшчыну і яе аднаполых бацькоў.

Больш тэрарысткам ніхто не званіў. Замак ашчэрыўся зброяй. Кола машын і людзей вакол яго зрабілася яшчэ вузейшым і няўхільна працягвала сьціскацца. Да канца гісторыі, у самым цэнтры якой я апынуўся, заставаліся адзін нядоўгі вечар і адна доўгая, доўгая, доўгая ноч.

27. Вялiкi народ