Белая муха, забойца мужчын

Мы сустрэлі іх адразу ж, калі прамінулі калідор. Яны выйшлі адначасова з усіх бакоў — Міхаіл сьвет Юр’евіч, Паўлюк Ператрус, Рыгор-ад-трактара-матор… Віталік, Цімур, і поп у доўгай чорнай расе, і нейкія незнаёмыя мне людзі з тварамі едакоў разагрэтай у мікрахвалёвай печцы шавурмы, і гаспажа Ацтэцкая, і Жанчына ў Зялёным, і ўсе, усе, усе, іх сотні, тысячы, мільёны, і я ня ведаю, як іх усіх завуць, але яны жывуць вакол нас, і іншага чалавецтва ў мяне для вас няма. Іх ня так ужо й цяжка запомніць, яны людзі і часам жанчыны, хаця ня ўсё так адназначна, і калі б у мяне спыталі, ці люблю я іх, напэўна, я адказаў бы: люблю, бо ў кожнага зь іх свая гісторыя, а мы, менчукі, любім гісторыі, любім — але ня хочам расказваць, бо раптам пакрыўдзіцца хто — а нам будзе няёмка.

Сотні, тысячы, мільёны мірных людзей. Грамадзянаў Краіны Замкаў, Расейскай Фэдэрацыі і Эўразьвязу.

Што праўда, Кунцэ і Шпэцль трымаліся воддаль. Яны адшукалі ў штабе Босай свае тэлефоны і цяпер заклапочана азіраліся вакол, шукаючы, дзе б падзарадзіць.

У іншых жа былі свае, ня менш важныя клопаты. На іхных тварах было бясконцае расчараваньне.

У вачах іхных застыў нязьдзейсьнены подзьвіг — а хіба ёсьць на сьвеце больш гераічны подзьвіг, чым знайсьці вінаватага і пакараць яго. Дзеўкі зьніклі, растварыліся ў ночы, і ніхто ня ведаў, дзе іх шукаць. Як скрозь зямлю праваліліся, між каранёў гісторыі, у жвір, туды, дзе бярэ свой пачатак усё непераможнае пустазельле.

Босая паклала Фалічны Сымбаль на парапэт. Міхаіл Юр’евіч ухвальна ўсьміхнуўся і забраў яго, перадаўшы папу.

«Вот и всё», — уздыхнула Віталікава жонка і тут жа зачырванелася, схавалася за сьпінай у мужа.

«Как ты, сынок? — спытаўся у мяне Міхаіл Юр’евіч. — Ну, не сцы, видишь, все кончилось, она тебя больше не тронет. Элегантная победа, а?»

«Ну что, надо передать на волю, что мы сами тут все решили, — весела пацягнуўся ўсім целам Віталік. — Отдадим эту ведьму кому надо — и по домам. Блядь, я живой… Не верится даже».

Паўлюк і Рыгор падышлі да Босай і памацалі яе, кожны з нэрвовым сьмяшком. Сьмяшок Рыгора быў вялікі і тоўсты, ён забраўся Босай пад белую сукенку, пачаў казытаць яе, а сьмяшок Паўлюка быў халодны і тонкі, і расплыўся на сукенцы Босай тлустай сьлізкай плямінай.

Босая не павяла і брывом. Яна глядзела на іх і ўсьміхалася.

«Не, ну правда ведьма, — сказала нейкая расейская жанчына і сплюнула з павагай. — Откуда такие берутся. Глаза как у кошки».

«Как у мухи, скорее, — сказаў яе спадарожнік. — Страшная, грязная, как бомжиха. И это — женщина… Гений чистой красоты…»

«Ничего, — працадзіў Міхаіл Юр’евіч. — Разберемся. Фюрерша».

І ён з размаху ўдарыў Босую ў твар. Задаволена цокнуў, пабачыўшы кроў.

«Значит, обычная девка, — засьмяяўся ён. — Если кровь идет из всех дырок. А вы тут про ведьм. Ведьма — это жена у меня. А это… « «Так что с ней делать будем, а? — нецярпліва запытаўся Цімур. — Сдадим кому надо и всё?»

«Нет, не всё! — сказаў поп. — Я смотрю, вы здесь все люди благонравные, настоящие христиане. Но мне, братья мои, согласно сану моему положено видеть больше и дальше… Жена эта — сатанинское отродье, и мирскому суду ее отдавать ошибкою будет…»

Пачуўшы пра суд, Міхаіл Юр’евіч ажывіўся: «Судить ее надо, сейчас же! Народным судом! Знаю я все эти моратории, посадят на пару лет и выпустят по амнистии, за то, что баба. А кто оценит, какую она нам, мужикам, обиду устроила? Это ж надо, я, полковник в отставке, из таких передряг выбирался, сам не пойму, как выжил, а тут три дня у девки в рабах ходил… Бабенка какая-то, мокрощёлка, нам указывала. На святое замахнулась, сучка!»

Вочы ягоныя наліліся крывёй, як некалі.

«Сучка! Сучка! Сучка!» — рэхам гучаў ягоны бас, грымотамі б’ючыся ў кожным закутку Замку, адскокваючы ад муроў, коцячыся па сходах, лупячы кулакамі ў дубовыя дзьверы, узьлятаючы да самага неба.

«Юрьич дело говорит, — падаў голас Цімур. — Надо ее наказать, чтоб неповадно было. Научить, блядь, искусству любви. К ближним».

«Мне тоже обидно как-то, — падтрымаў Цімура Віталік. — Давайте ей хоть розог всыпем. Штук двадцать хотя бы. Здесь должны быть, это ж замок».

«Каждый! — сказаў нейкі расеец. — Каждый по двадцать! Разденем и всыпем, потому что баб учить надо, а мы забыли… Я в этом вашем Замке злоебучем весь домострой вспомнил. Читал когда-то в детстве…»

«Нет, братья мои, — мякка сказаў поп. — Розги — это дело хорошее, но только если жена, пред нами стоящая, раскается и за ум возьмется. Но смотрю я на нее, братья мои, и вижу, что ведьма она, ведьма, а ведьму — ее только огонь возьмет. Хоть и говорят, что латинский это обычай, здесь он будет к месту!»

«Спаліць яе? — узрадаваўся Паўлюк. — Вось гэта файна! А нам нічога за гэта ня будзе, сябры?»

«Все трупы, которые здесь найдут, на девок и спишут, зуб даю», — запэўніў Цімур.

«Только вот где эти девки… — прабурчэў змрочна Міхаіл Юр’евіч. — Ушли, падлы. А что, идея хорошая. Спалить фюрершу внизу, во дворе. Так что не спешите нашим передавать, телефоны не включайте, понятно?»

«А суд? Вы ж пра суд казалі», — скрывіўся Рыгор.