Дзеці Аліндаркі

Бабуля ўвайшла ў хату – і на іх пасыпалася мокрая, сьлізкая, дробная рыба. Некаторыя рыбіны былі яшчэ жывыя, біліся ў іх пад нагамі, Лёччык падымаў іх, а яны высьлізгвалі ў яго з пальцаў, проста на Лёсю.

«Ежце, дзеткі», – пачулі яны зьверху бабулін малады сьмех. – «Толькі што налавіла. Хочаш, смаж, хочаш, вары… Што, няма апяціту? Дык паявіцца! Кончыліся прыпасы, як прывязуць, дык дам хлеба. А пака што – із таго, што была. А патом, што была, то і палюбіла…»

«Па Языку правільна – тово і что!» – крыкнуў наверх Лёччык.

«Маўчы ўжо, унучак, маўчы, маскалік», – павысіла голас бабуля. – «Напіхалі ў галаву, дык думае, што самы вумны. Ты-та можаш і ня жэрці, а сястра твая ногі працягне. Дык і сачы за ёй».

Рыба памірала. Ледзь бачныя целы торгаліся, і Лёся пачувалася так, быццам яны зь Лёччыкам сядзяць у вадзе – далі нырца ў возера і прытуліліся адно да аднаго ля самага дна. І вынырнуць ня могуць. Паветра ў лёгкіх канчаецца, але ёй ня страшна. Бо можна жыць і тут, пад вадой. А каму напраўду зусім ня страшна, дык гэта Лёччыку. Ён паводзіўся так, быццам можа ў любы момант выбрацца зь яміны і пайсьці далей. Далей, на мапу – і па мапе. Лясамі, дарогамі, азёрамі, па вершалінах дрэваў, па ўзгорках, пераступаючы праз далягляд. Проста яму пакуль што ня хочацца. Або ён чакае, каб зь яго выйшла ўсё паветра – каб не замінала ісьці, не цягнула да зямлі. Паветра – гэта камень.

«Паветра – гэта камень», – сказала Лёся.

«Камень, які вісіць на шыі», – сказаў Лёччык. – «Здымі – не здыму. Здымі – не здыму».

«Здыму», – сказала Лёся і паклала рукі яму на шыю.

Увечары яны атрымалі паўвядра вады – азёрнай вады, якая падалася ім нават смачнейшай, чым у лягеры. Бабуля выліла яе ў яміну – яна ліла яе тонкім струменем, і Лёся і Лёччык па чарзе падстаўлялі раты. Вядома, бабуля магла спусьціць ім вядро – але не зрабіла гэтага, і Лёся ведала, чаму. Таму што Лёччык і яна ўхапіліся б за вяроўку, ці за дрот, ці за палку, на якой бы пагойдвалася гэтае смачнае, смачнае, такое смачнае вядро – і пацягнулі б уніз, і мелі б цяпер штосьці ў руках.

Зброю. Надзею. Любоў.

«Што рабіць, што рабіць…» – прыгаворвала бабуля, седзячы на краі яміны і быццам адказваючы ім – хаця яны ні пра што такое не пыталіся. – «Падумаю яшчэ. Хаця што тут думаць. Цябе, дзеўка, прадам. Але потым прадам, не цяпер. Фэльчару прадам, а ён далей прадасьць. Хто яго ведае, куды, ёсьць месца, куды такіх купляюць, для вопытаў. Нейкую косьць шукаюць. За такую, як ты, фэльчар добра заплоціць. А зь цябе, разумнік, сабаку сабе зраблю. Падох мой сабака. Утапіўся. Паўлікам звалі. Я яго яшчэ малым узяла, аддыхалі тут адны, турысты, з самай Масквы. Хаця дзе тая Масква…»

Бабуля задумалася.

«На карце гэтай вашай Масква ё?»

«Няма такога гораду», – сказаў Лёччык гучна, і бабуля вылаялася.

«Цябе самога няма, ёлупень», – нахілілася яна над ямінай. – «Думаеш, ты ёй брат? А, унучак? Бра-а-ацік… У цябе тут вабшчэ права голаса нет! Я яшчэ ня поняла, хто ты, але пайму, пайму, ня бойся. Вось жа гаўнюк, Маскву ён ня знае!»

«Маскву прыдумалі людзі», – сказаў Лёччык роўным і спакойным голасам. – «Гэтаксама, як бога, або д'ябла. Масква – мітычнае месца, дзе ўсе гавораць па Языку. А такога не бывае».

«Па языку, па языку», – забурчэла бабуля, але супакоілася. – «Ні Бога яму няма, ні Масквы… Бязбожнае ты сазданіе. Хто цябе нарадзіў, нехрысьця! Будзеш у мяне малітвы чытаць кожны божы дзень! І ў царкоўцы прыбіраць. Ёсьць тут царква ў лесе, мая собсьцьвенная… Жалка, там вас павянчаць не магу».

«Павянчаць?» – спытала Лёся, лежачы ніцма на дне яміны. Ёй здавалася, яміна робіцца ўсё глыбейшай. І над ёй, у смуродзе гнілой саломы, чапляючыся за сьценкі пазногцямі, вісяць іншыя Лёсі – шмат Лёсяў, якія адкрываюць раты і ня могуць нічога сказаць.

«Дык жаніць вас буду», – з задавальненьнем сказала бабуля. – «Нездарма ж вы ў адной яміне седзіцё. Мне нужна крэпкая сялянская сям'я. Каб ад зямлі не адрывалася, каб дабра прыбаўляла ў хату. Ну, і каб прыплод быў…»

Бабуля зазірнула ў яміну і ашчэрылася.

«Народзіш мне праўнучка – тады і прадам цябе фэльчару. А гэтага замест Паўліка. Як жа зваць вас, дзеткі? Забыла спытацца, старая зусім стала…»

«Я Лёччык», – сказаў Лёччык. – «А гэта Лёся».

«Вось атродзьдзе!» – захітала галавой бабуля. – «Лётчыкамі дзяцей называюць. Я б у такіх права радзіцельскія забірала – і ў цюрму! Ну што, Люся? Замуж хочаш за мальца? Што маўчыш? Добра, дам вады яшчэ. І масла шакаладнага – знайшла вось, ня жалка. Лаві!»

І на галаву Лёччыка паляцеў кавалак масла, а ўсьлед за ім паліўся ўсё той жа пахучы дождж з азёрнай вады, якая пякуча пахла лесам, воляй і мёртвымі жывёламі.

«Зраблю вам заўтра свадзьбу!» – сказала бабуля. – «А да свадзьбы каб нічога такога! Глядзіце мне тут, дзеткі».

Потым яны доўга ляжалі, шчака да шчакі, накрыўшы твары адсырэлым атласам. Ніхто зь іх ня ведаў, што такое свадзьба. Ніхто зь іх ня ведаў, што мусяць рабіць дзеці, калі бабуля пачынае імі камандаваць. Напэўна, слухацца. «А як жа бацька?» – спытаў Лёччык. І між імі ўсчалася дыскусія на тэму, хто больш галоўны: бацька ці бабуля. Лёся была за бабулю.