Дзеці Аліндаркі

“Ну што, рэбяты”, – сказаў міліцыянт. – “Прыехалі. Давайце за мной, і каб бяз фокусаў тут. Бо рэмень здыму. Далеко сабралісь?”

Ён паказаў ім, каб яны ішлі наперад, і сам пайшоў за імі – сваёй панылай паходкай зморанага на сьпёцы чалавека.

“Дык далёка, кажу, сабраліся?” – паўтарыў ён, усаджваючы іх у міліцэйскі ўазік.

“У Брэмэн”, – горда сказала Лёся. – “А што, нельга?”

“Ах дык вось як мы гаварым!” – зьдзівіўся міліцыянт. – “Ну шчас прыедзем, прадолжым разгавор”.

Уазік спрытна, але нейкімі нэрвовымі рыўкамі паскакаў па вузкіх вуліцах мястэчка. Не мінула і пяці хвілін, як Лёся і Лёччык сядзелі за старым, сьпісаным асадкаю, як у школе, сталом, а насупраць сядзеў іншы міліцыянт, маленькі, зь вялікай галавой, якая хілілася да стала, быццам перавешвала тулава, і слухалі, як гэтая галава гаворыць:

“Расказваем, дзе радзіцелі, куда пуць дзержым, што дзелаем адні ў пагранічнай зоне. Расказваем, дзе радзіцелі, куда пуць дзержым, што дзелаем адні…”

Лёся і Лёччык маўчалі, пазіраючы на яго без усялякага страху. Ён і праўда быў зусім ня страшны, гэты малады міліцыянт у завялікай для яго форме. Лёся яму нават усьміхнулася. І ён зьбянтэжыўся, заёрзаў на крэсьле.

“Так”, – здаўся міліцыянт. – “Скора прыедзет наша інспектар па дзелам несавершэнналетніх. А пака што, рэбята, прыдзёцца вас паўчыць жызьні. Рэмнём. А патом інспектар с вамі пагаварыт па-добраму. Што ж вы мне жызьнь услажняеце, а, рэбята?”

І ён узяўся за спражку рэменя. І зноў памацаў яе. І зноў. І тады Лёччык, які зь цікавасьцю сачыў за ягонымі маніпуляцыямі, спытаў:

“А ў цябе ёсьць нож?”

“Ты мне тут не дуры мазгі!” – раззлаваўся міліцыянт. – “Я з вамі па-харошаму. Што дзелаем адні…”

“Мы не адны”, – сказаў Лёччык. – “У нас тата ёсьць. Па-вашаму папа”.

“Вот эта ужэ лучшэ”, – пасьміхнуўся гэты сымпатычны міліцыянт і перастаў тузаць рэмень. – “Как завут атца, гдзе жывёт, шчас пазвонім, і паедзеце дамой”.

“Тата ёсьць тата”, – паціснуў плячыма Лёччык. – “Навошта тату імя? У чалавека адзін бацька. Хіба не? Ці ў вас іх восем?”

Твар міліцыянта выцягнуўся, і Лёся пасьпешліва прамовіла

“Я Лёся, а гэта мой брат Лёччык. Мы ідзем у Брэмэн. Але ніяк ня можам трапіць на мапу. Памажыце нам, і бог вас не пакіне”.

“Секта”, – паківаў галавой міліцыянт. – “Ясна. Ладна, пасядзіце траха тут, у нас. Можа, мазгі праясьняцца”.

Ён вывеў іх з гэтага непрытульнага пакоя з кратамі на вокнах і павёў у іншы – там на акне таксама былі краты, але акно выходзіла ў двор, і можна было спакойна назіраць, як па вуліцы ідуць людзі, як у іх пад нагамі сноўдаюць галубы, і як палівальная машына паволі падкрадаецца да кампаніі школьніц, якія ішлі кудысьці і курылі, няўмела пускаючы дым. Можна нават было разабраць, пра што гаворыць гэтая вуліца – а гаварыла яна пра рэчы, якія Лёся і Лёччык не зусім разумелі: пра тое, што сёньня канцэрт, і вабшчэ празьнік, і што з самага ўтра ў парку танцы…

Міліцыянт замкнуў дзьверы і сышоў, пакінуўшы іх у гэтым пустым пакоі, дзе была толькі брудная лавачка і сьветла-зялёныя пафарбаваныя сьцены, якія адразу ж ім не спадабаліся. Лёся хутка разгадала іх сакрэт: калі заплюшчыць вочы, сьцены рабілі непрыкметны рух – і прасторы ў пакоі заставалася меней. Гэта былі жывыя сьцены, якія ссоўваліся, калі на іх ніхто не глядзеў.

“Проста давай ня будзем міргаць”, – прапанаваў Лёччык. – “І тады яны нічога нам ня зробяць”.

Лёся пагадзілася, але не міргаць у яе чамусьці не выходзіла. Вочы напаўняліся сьлязьмі і сьвярбелі. Яны згулялі ў гэтую гульню дзесяць разоў – бо Лёччык хацеў давесьці ёй, што не міргаць – гэта магчыма, і Лёччык выйграў дзесяць разоў запар.

Ён і праўда мог сядзець і не міргаць – зусім, быццам вочы ў яго былі на распорках. А Лёсі плакаць хацелася ад зайздрасьці.

І тут замок у дзьвярах зарыпеў, і на парозе зноў зьявіўся той самы маленькі міліцыянт зь вялікай галавой.

“Ну ўсё”, – сказаў ён. – “Выходзім. Папа прыехал”.

Яны вярнуліся ў той самы пакой са школьным сталом. Перад імі стаяў мужчына з тварам, зарослым шчэцьцю, і ў цёмных акулярах. На мужчыне была вайсковая форма, але без пагонаў і наогул безь ніякіх знакаў. На нагах у мужчыны былі высокія вайсковыя боты. Ён быў падобны да грыбніка, ці рыбака, ці паляўнічага. Ну, нешта такое. І трымаў руку каля вуснаў, нібы ўвесь час хацеў штосьці нашаптаць на вуха.

“Вашы?” – спытаў міліцыянт.

“Мои”, – глуха сказаў мужчына ў вайсковай форме. – “Пошли. За мной”.

“Вы бы лучшэ за імі сматрэлі”, – павучальна сказаў міліцыянт. – “Падпішыце вот тут. І тут. І ў нас к вам просьба. Вы ім там усыпце па поўнай дома, есьлі, канешна, рэлігія пазваляет. Былі б маі, я б усыпаў”.

“Всыплю”, – сказаў мужчына, гледзячы некуды ўбок, і ўсё гэтак жа трымаючы руку ля вуснаў, так што цяжка было разабраць, што ён кажа. – “Усыплю. Конечно”.

Лёся і Лёччык паслухмяна пайшлі да выхаду, а мужчына схапіў іх за рукі – Лёччыка за правую, Лёсю за левую – і пацягнуў іх, як быццам яны ўпарціліся. Але калі яны ўжо выходзілі на калідор, голас міліцыянта спыніў іх:

“І ешчо!”

Яны ўсе трое павярнуліся да яго.

“Памойце іх! Абязацельна!”

Мужчына кіўнуў і пацягнуў Лёччыка і Лёсю далей, на вуліцу.